Misschien herken je het wel? Dat moment dat je al weken je gezicht niet meer hebt laten zien in de sportschool. En wilt echt wel weer eens gaan, maar er is ook een drempel! Er is voor mij dan ook bijna geen schaamtevoller moment dan het moment waarop ik weer over de drempel van die gym moet. En dan heb ik het met name over de crossfit ruimte binnen mijn sportschool. Want ondanks dat ik wel duizend keer tegen mezelf kan zeggen dat er waarschijnlijk geen hond (of bodybuilder) is, die er ook maar ene notie op slaat dat ik daar weer eens ben, maar voor mijn gevoel is het niet okee. Ik zal je uitleggen waar het ’em in zit. Dat zijn namelijk drie dingen: mijn figuur, mijn conditie en mijn kracht! Oh ja… en mijn trots natuurlijk!

Zes pakken suiker

De reden dat ik nu echt wel inzie dat ik weer naar die sportschool moet, ook al roept het lentezonnetje me om lekker buiten te blijven, is dat ik het voor elkaar heb gekregen om weer strakker in mijn vel te gaan zitten. Dan bedoel ik niet de positieve strakker, maar de strakker waarbij ik meer vet in dat zelfde velletje heb weten te pompen. Om een lang verhaal kort te maken: ik ben afgelopen halfjaar zo’n zes kilo aangekomen! En als er iets enorm shit is, dan is het dat wel, aangezien ik de afgelopen jaren eigenlijk prima op gewicht had weten te blijven. En nu zeul ik dus zes pakken suiker extra mee… of 6 pakken melk for that matter. Het geeft je in ieder geval een beeldvorming van hoeveel extra’s mijn lichaam heeft verzameld en opgeslagen.

Zes kilootjes extra, dat zorgt er voor dat je je kleding nog wel aan kunt, maar dat het allemaal net toch eigenlijk even iets te strak zit. Het zorgt er voor dat je in de spiegel kijkt na het douchen en je afvraagt waar dat buikje ineens vandaan is gekomen. En terwijl al die lieve vriendinnen om mij heen blijven beweren dat ze echt niet hadden gezien dat ik zwaarder ben geworden, liegt die spiegel in de sportschool juist niet. En als ik daar dan sta, in mijn strakke legging en shirtje, en ik dan natuurlijk ook nog een plekje heb bemachtigd naast het aller dunste en fitste meisje dat ik ook heb gezien, dan kan ik niets anders dan enorm balen!

Weg conditie

Okee, okee, nu weet ik wat je waarschijnlijk denkt: voldoende redenen om aan de slag te gaan en te gaan trainen! Absoluut! Ik zou zelfs niets anders willen! En dus ga ik heel enthousiast aan de slag. Ik spring weer op de crosstrainer voor een snelle warming up, even roeien voor de schouders en dan ben ik klaar voor de krachttraining. Maar al snel merk ik dan wat ik de dag ervoor tijdens een korte hardloopsessie ook al merkte… hoewel ik de kilo’s hartelijk welkom heb geheten, heb ik mijn conditie schijnbaar uitgezwaaid! Ja, ja dat besef is zwaar: weg conditie! Ik kan weer helemaal op nieuw beginnen!

En natuurlijk merk ik dan hetzelfde met mijn spierkracht. Ook die lijkt helemaal foetsie te zijn. Waar ik een half jaar geleden nog zo’n 65 kilo wegdrukte met mijn dijen, is die pret nu helaas helemaal over. Het pinnetje tussen de gewichten moet weer helemaal terug naar 35 kilo. Balen!

stuntelig uitproberen

Nou is het natuurlijk ook niets anders dan balen! Als ik weer even fanatiek train, dan ben ik vast snel weer terug op mijn oude niveau. Maar tot het zo ver is, moet ik die sportschool iedere keer opnieuw weer binnenstappen. Mezelf tussen de bodybuilders begeven en me ongemakkelijk voelen. Die sterke mannen zijn allemaal zo bedreven met al die apparaten, banden en gewichten, dat ik dan bijna geen poging meer durf te wagen. Als ik het doe, moet ik toch alles een beetje stuntelig uitproberen. En dat ziet er zo onprofessioneel uit voel ik me een enorme kneus en dus ook bekeken.

Het was dan ook te grappig dat mijn collega en ik dit gevoel afgelopen week met elkaar deelden en diezelfde week de verlossende goede tips op de blog van Personal Body Plan voorbij kwamen! Die tips hield ik dus maar in mijn achterhoofd bij mijn tweede training van afgelopen week. En het ging best goed! Tot er een man was die me duidelijk van zeer dichtbij aan het observeren was, waar ik natuurlijk heel zenuwachtig van werd. En daar kwam al snel de aap uit de mouw: “Je doet je lunches niet goed, zo verpest je jouw knieschijf”. En terwijl de beste man me tips gaf, merkte ik dat het helemaal niet zo erg was dat hij zich met mij bemoeide. Ik had immers iets geleerd en laten we eerlijk zijn… hoe gênant was het nou eigenlijk dat hij me corrigeerde? Niet! Dus ik denk dat ik die sportschool wel weer aandurf! En anders kijk ik op youtube van te voren gewoon even goed hoe bepaalde dingen moeten 😉

En het is waar wat er groot gequote wordt op de muur van mijn sportschool: Once you see the results, it becomes an addiction! Even doorzetten dus! 🙂