Ladiesrun Rotterdam

Het is inmiddels 2 weken geleden dat ik te horen kreeg dat ik ook nu wéér geen halve marathon mag rennen. Maar ook alweer twee weken geleden dat mijn hardloopschema werd teruggeschroefd naar een absoluut nulpunt. De eerste week met het doel om die kuit wat rust te geven, zodat ik deze week in principe weer zou kunnen opbouwen, maar toen de klachten eigenlijk alleen maar erger waren geworden, werd ik ook deze week op non-actief gezet! Niet meer rennen tot de pijn weg is! AUW! Maar, als ik dan echt complete rust zou houden, beloofde mijn fysio, had hij grote hoop dat het eind deze week wel over zou zijn. Zodat ik weer langzaam maar zeker mijn weg over het asfalt kon hervatten. Om het proces wat te versnellen plakte hij mijn kuit vol tape… alles voor een goede genezing! Maar nu zijn we al op woensdag aanbeland en die kuit, die geeft nog steeds niet echt een verbetering. Het enige verschil dat ik merk, is mijn moed die inmiddels steeds verder in mijn schoenen wegzakt.

Geen vrijbrief om te rennen

Gelukkig krijg ik een hoop berichtjes van mensen die zeggen dat ze zeker weten dat het me ooit gaat lukken, die halve marathon. Ik ben blij met dat vertrouwen, maar mijn eerste focus ligt nu meer bij het halen van het eind van de straat, zonder strompelend weer naar huis te moeten. Het lijkt namelijk wel alsof iedere keer dat ik een stapje te veel zet, mijn kuit keihard terugslaat. Iedere keer als ik dan opsta na een tijdje gezeten te hebben, schopt die kuit me keihard van achteren. Gelukkig trekt die pijn ook snel weer weg, maar goed… pijn is niet goed natuurlijk. Dus zolang die pijn er zit, krijg ik geen vrijbrief om weer te rennen. En dan herinner ik me ook nog de woorden van de fysio vorige week “Als het vrijdag nog niet over is, begin ik me toch wel een beetje zorgen te maken”. En met hem, ik dus nu ook!

Voor nu kan ik in ieder geval niets anders doen dan wachten. Wachten tot ik weer mag starten met 1 minuut rennen, 1 minuut wandelen. Ik ga les 1 van Evy er maar weer eens bij zoeken 🙂 En dan from scratch weer helemaal opklimmen naar het niveau waar ik vorig jaar nog was. Die 12 blinkende medailles zijn gelukkig mijn bewijs dat het erin zit! Nu alleen nog even 12 medailles binnenslepen voor het geduld dat ik moet opbrengen om het toch niet stiekem weer eens te proberen. Ik weet ook heus wel dat dit genadeloos afgestraft zal worden door mijn kuit… and so we wait!

Wat doen we in de tussentijd

Maar goed, wat doen we in de tussentijd? Want ik merk dat mijn lijf niet houdt van niets doen. Er moet gewerkt worden. Stilstaan in achteruit gaan. En dat resultaat gaf de weegschaal trouwens ook 😉 (dubbel auw dus!) Als het even kan, probeer ik dus stukken te fietsen door de weeks. Maar even een rondje fietsen vraagt wel degelijk meer tijd dan een rondje hardlopen. En die tijd heb ik niet altijd helaas, het fietsen schiet er ook nog wel eens bij in. En daarmee beweeg ik nu minder dan ik eigenlijk zou willen. Maar wat is nou een sport waarbij ik wél mijn conditie op pijl kan houden, zonder dat ik mijn kuit te veel belast. Wie heeft er tip! I’m dying to hear them!