Dinsdagavond is mijn blogavond. Dan ga ik er eens goed voor zitten en ram ik er meestal zo een blog uit. Natuurlijk weet ik dan altijd van te voren al wel waar ik over ga schrijven, maar wat ik opschrijf, dat komt echt pas als ik achter die laptop zit. En toen was het vorige week. Ineens was het weer dinsdagavond en wist ik dat ik iets op papier moest gaan zetten. Een nieuwe challenge, een nieuwe blog. En toen kwam ik ineens tot de schokkende ontdekking dat ik helemaal geen blog onderwerp had. Iets wat me in de afgelopen 4 jaar nog niet was overkomen! Na jarenlang van doel naar doel geleefd te hebben, besefte ik me ineens dat ik geen enkel doel heb om naar toe te werken op dit moment. Geen medaille, geen sport evenement, want tja, ik ben nog steeds geblesseerd. Maar ook geen grote gekke dingen als de Kili beklimmen… mijn agenda is gewoon best wel leeg! OMG!

Van doel naar doel

Al sinds ik me kan herinneren hang ik aan elkaar van doel tot doel. Eerst was mijn overgrote doel om van de Mavo, naar MBO, naar HBO naar Uni tot Master te komen. Na een lange tocht van maar liefst 11 jaar volharding, was die masterdiploma in de pocket! Na het behalen van al die diploma’s wilde ik een toffe baan en carrière maken. Daar is zelfs 52Challenge uit ontstaan. Maar nu, 5 jaar na mijn afstuderen, ben ik best tevreden met de stappen die ik de afgelopen jaren heb gezet. Ik heb op dit moment in ieder geval geen concreet doel als een opleiding ofzo… En dat voelt eigenlijk extreem lekker!

Tijdens al die opleiding en carrière pret, ontdekte ik het hardlopen helemaal en ging ik van de 5 km hardlopen, naar 10, naar 15, naar 16. En die 21, tja… die komt er ook nog wel na mijn blessure. Maar je snapt mijn punt, ook in het hardlopen ging ik van doel tot doel… steeds iets verder. De Vierdaagse kwam voorbij afgelopen jaren, ik beklom de Kilimanjaro en ik deed obstacle runs. En afgelopen tijd twijfelde ik zelfs heel even of ik misschien voor een kwart triatlon zou gaan trainen (maar goed, dat kan nog even niet met die blessure). Ik heb zo veel gedaan de afgelopen jaren, dat het misschien heel even klaar is. Zou dat kunnen? Zou ik uitgechallenged kunnen zijn?

Rust nemen is een challenge op zich

Mijn eerste gedachte was op zich logisch: ik weet niet of ik dat wel kan, niets doen. Maar vrijwel direct daarna hoorde ik de wijze woorden van mensen om me heen in mijn hoofd: niets doen is een challenge op zich voor jou! En dat vind ik wel een mooi motto voor de komende tijd. Ik ga even bijkomen, op adem komen, leuke dingen doen zonder ‘winstoogmerk’. En dat is inderdaad een challenge op zich! Maar wel een lekkere challenge! Ik ben benieuwd hoe lang ik het daadwerkelijk ga volhouden, maar voor nu: challenge accepted!