Het is echt enorm vreemd! Verlof is iets waar je in de laatste weken van je zwangerschap echt extreem naar uitkijkt. Het idee dat je even een paar weken niets hoeft, nergens aan hoeft te denken, dat is zo lekker als je buik op ontploffen staat. Geen werk, geen gehaast… alleen maar in bed liggen, Netflixen, de babykamer nog een beetje schoner maken, voor de 1000 keer checken of je echt overal aan hebt gedacht, heerlijk! Ik keek er echt al weken naar uit. Vandaag is mijn eerste dag verlof. Heel bewust heb ik er voor gekozen om met 36 weken pas met verlof te gaan, in plaats van met 34 weken. De baby heeft dan straks namelijk net twee weekjes langer om te groeien en aan te sterken voor hij naar de opvang gaat en ik weer aan het werk ga. Maar ondanks dat ik die keuze echt meer dan bewust heb gemaakt, vrat dat stemmetje vanaf 34 weken onophoudelijk aan me: als je nou had gekozen voor verlof bij 34 weken, dan was je nu al vrij geweest! Kortom, ik keek er enorm naar uit! En nu zit ik dus thuis en gebeurt er iets heel raars met me…

Loslaten

Die eerste dag verlof vandaag voelt extreem onwennig. Het voelt bijna alsof ik aan het spijbelen ben. Vrijdagmiddag heb ik mijn laptop dichtgeklapt en daarmee heb ik in een zucht al mijn verantwoordelijkheden bij mijn collega’s neergelegd. Sterker nog, vanaf nu wordt er van me verwacht dat ik me nergens meer verantwoordelijk voor voel en de boel de boel laat. Dat is best moeilijk voor een persoon zoals ik. Afgelopen tijd heb ik samen met mijn collega’s namelijk heel hard aan twee projecten gewerkt. Daar hebben we bloed, zweet en tranen in gestopt. Die projecten lopen nu vrolijk door, maar dan zonder mijn bloed, zweet en tranen. Dat is best wel even afkicken kan je vertellen. En dat had ik nou juist niet verwacht! Ik had gehoopt dat ik alles direct los kon laten. Maar schijnbaar kun je het meisje wel uit haar werk halen, maar het werk niet direct uit het meisje halen. Een belangrijk puntje voor de komende dagen dus: loslaten!

Maar er gebeurt nog iets geks! Want ondanks dat ik natuurlijk nog ruim 3,5 week heb tot de uitgerekende datum, zegt dat helemaal niets over wanneer mijn zoon besluit om ter wereld te komen. Dat kan netjes over 3,5 week zijn, maar ook over 5,5 week, maar dus ook morgen al! Ook zoiets wat ik maar moeilijk te verkroppen vind. Ik ben namelijk dol op plannen! En ik wil nu eigenlijk ook wel gewoon heel graag even een paar weken voor mezelf. Ik heb namelijk best wel een lijstje met dingen die ik allemaal wilde doen tijdens mijn verlof. Maar hoe kan ik die dingen nou ‘plannen’ als ik niet weet of ik ze in 1 dag of 5,5 week kan doen? Aaaaaah! Typisch gevalletje van: loslaten!

Laat die nesteldrang maar komen

Met al deze zogenaamde onrust, naast overigens wel dat heerlijke gevoel van totaal geen stress, ben ik mijn ochtend maar begonnen met Netflix bij mijn ontbijtje. Staat niet op mijn to do lijst voor ‘tijdens mijn verlof’, maar het is wel extreem goede therapie bij het verplicht niksen, niet stressen en even helemaal nergens aan denken. Samen met de hond heb ik al een heerlijke ‘we zien wel waar we uitkomen’ wandeling gemaakt en zometeen ga ik die babykamer nog maar eens liefelijk bekijken en de commode uitsoppen. Dat staat namelijk wel op mijn lijstje en dat is ook nog zoiets wat echt moet gebeuren vóór de kleine er is. Ik hoop maar dat als ik iedere dag zo relaxed aan doe, maar dan toch even één dingetje van dat lijstje afstreep, ik dat hele spijbel-gevoel binnen no time kwijt ben. Kortom: laat die nesteldrang maar op gang komen en de rest… loslaten! 😉