Nou ben ik nooit een persoon geweest die lang in een dip blijft hangen, daarvoor is het leven immers veel te kort. Je kunt natuurlijk balen, treuren en jezelf ontzettend zielig vinden, maar daar is uiteindelijk nooit iemand echt beter van geworden. Mijn ouders zijn van het type ‘schouders eronder en tanden erin’ en ik mag graag geloven dat die opvoeding me heeft geleerd dat aanpakken meer zin heeft dan opgeven.

Liefdesverdriet

Een zware kluif had ik te verduren vorige week, toen ik moest besluiten om ten eerste die Dam tot Damloop niet te doen en daarna ook dat dan de Halve Marathon nog iets te ambitieus is. Één dag gunde ik mezelf… één dag vol zelfmedelijden. Een dag mocht ik mezelf écht enorm zielig vinden en dat heb ik heus ook wel gedaan – believe me -. Bij iedere hardloper die ik fier over de staat zag zweven pinkte ik van binnen een traantje weg en als ik in de winkel stond liep ik stoïcijns voorbij het vak met hardloopkleding ‘want die had ik nu toch niet meer nodig’. Boehoe!

Als ik het nu terug lees lijkt het wel bijna liefdesverdriet. Dat immens pijnlijke zelfmedelijden heb je soms nou eenmaal nodig. Maar zoals ik ook al zei, als je er in blijft hangen, is er uiteindelijk niet veel anders meer over dan een zielig hoopje van wat je ooit was en er is niemand, maar dan ook niemand die zin heeft om keer op keer naar dat zielige hoopje mens te luisteren. Mijn tip voor iedereen is dan ook, gun jezelf één dag zwelgen in je eigen drama en daarna is het tijd voor actie.

Tijd voor actie

Vorige week ging ik al hard aan de slag met de zoektocht naar oplossingen. Okee, ik heb een blessure, maar hoe kom ik er weer vanaf? Inmiddels ben ik dan ook al zo’n twee weken bezig met een immens pijnlijke behandeling bij een sportfysiotherapeut. Een keer per week kneedt hij mijn kuit zo hard dat ik bijna van zijn tafel afdrijf van het pijnzweet. En een keer per week zet hij zijn – inmiddels door mij gehate – shockwave pistool op mijn scheenbeen en lijkt het alsof hij probeert mijn scheenbeen in tweeën te breken. Pijn, pijn, pijn…. maar het werkt! De blessure wordt steeds minder!

In de tussentijd heb ik natuurlijk weinig zin om stil te blijven zitten. Ten eerste heb ik te veel onrust in mijn lijf om wekenlang niets te doen. Ik moet die energie lozen en dat deed ik voorheen met hockey en hardlopen. Ten tweede is mijn lichaam natuurlijk gewend aan de stofwisseling van zo’n vier à vijf keer per week sporten. Ik verbrandde natuurlijk best wel een berg calorieën… als ik nu blijf eten wat ik at en niet kan bewegen, dan ben ik een tientonner over een weekje of zes. No way dat ik dat ga laten gebeuren natuurlijk.

Wat kun je wel?!

En dus zette ik de feiten op een rijtje afgelopen week: ik MOET sporten! Als ik niet kan rennen en hockeyen, wat kan ik dan wel? Mijn fysio – die ondanks dat hij me zo’n pijn doet trouwens best aardig is hoor – denkt gelukkig constant met me mee. Hij weet mijn doel: die 7 Heuvelenloop op 15 november. Het gaat krap worden, maar ik moet zorgen dat ik mijn conditie op peil houd en mijn spieren sterker ga maken dan ze ooit zijn geweest. Wat ik kan doen? Fietsen, core stability trainen, spiertraining en apparaten bestijgen als de crosstrainer. Eigenlijk alles wat geen druk op mijn scheen en kuit verzorgt. Daarnaast moet ik natuurlijk heel hard mijn oefeningen doen, om te voorkomen dat ik opnieuw geblesseerd raak als ik weer klaar ben om te rennen.

Gelukkig sloot ik vorige week al een abonnement af bij de sportschool. Afgelopen week was ik maar liefst vijf dagen te vinden in de sportschool! Hoewel ik vroeger met opgeheven neus aan de spiertrainingapparaten voorbij liep, heb ik nu de lol ervan helemaal ontdekt. De grootste lol heb ik nog wel aan de gedachte dat ik over een week of zes dus gespierder ben dan ik ooit in mijn leven ben geweest! Ik en spieren… wie had dat ooit gedacht?

Weg ochtendhumeur

Daarnaast is de tram vanaf nu uit den boze! Mijn fiets is mijn nieuwe beste vriend! Een mooie bijkomstigheid is dat in Rotterdam de tram naar mijn werk tijdelijk niet meer rijdt, dus dat ik ook daar wordt gedwongen om op het OV fietsje naar kantoor te crossen. Eigenlijk is dat veel relaxter in de vroege ochtend, dan zitten tussen een stel onbekenden met allemaal hun eigen ochtendhumeur. Ook mijn humeur komt het ten goede moet ik zeggen…. althans, zolang het droog blijft op dat fietsje dan!

Langzaam begin ik me weer een echte sportieveling te voelen. Maar fijner nog is het gevoel dat ik niet stil zit nu ik mijn twee favoriete sporten niet kan doen. Ik hoop echt enorm dat deze instelling me straks de mogelijkheid geeft om de zeven heuvelen van Nijmegen te trotseren. En als dat niet zo is, dan heb ik er in ieder geval alles aan gedaan… dan is er volgend jaar weer een kans!