In het kader van ‘dingen aanpakken’ ben ik, in mijn dertigers dilemma week, ook eens op bezoek geweest bij een mensendieck therapeut. Al enige tijd heb ik namelijk een gespannen rug met veel pijn. Ik dacht aan stress en stress kun je laten wegmasseren toch? Even flink die pijnpunten aanpakken en you’re good to go voor een maand. Met de gedachte dat ik in een half uur me stukken beter zou voelen maakte ik de afspraak. Jammer de bammer, zo snel ging dat helaas niet. Zo mooi liep dit verhaal niet af voor mij. In plaats van de zo gehoopte massage, werd ik zelf aan het werk gezet.
Zwaar gefrustreerd
Daar stond ik dan, voor de immense spiegel. “Zo, ga maar eens staan zo als jij lekker staat” zei de therapeut. Dat deed ik dus. Hoofdschuddend stond ze me aan te kijken. “Geen wonder dat je last hebt van je rug. Je hele houding is verkeerd”. In plaats van een lekkere massage, waar ik zo naar uit had gekeken, kreeg ik een half uur les in de juiste houding. Dertig minuten later stond ik zwaar gefrustreerd weer buiten, met nog meer rugpijn dan toen ik binnen kwam én oefeningen voor thuis. Okee, ik moest dus aan mijn houding werken en dan zou mijn rug vanzelf binnen enkele weken minder pijn gaan doen. Niet de diagnose waarop ik had gehoopt. Maar denken dat er een uitknop zat op de pijn was natuurlijk ook wel te mooi om waar te zijn.
Ik ken mezelf inmiddels. Super leuk dat ik dan oefeningen mee krijg om thuis aan de slag te gaan, maar helaas moet ik toegeven dat ik die meestal verwaarloos. Ik vergeet ze, of lig al in mijn warme bedje en heb absoluut geen zin om daar nog uit te komen om op mijn koude vloer een paar oefeningen te gaan doen. Omdat het toch echt voor een goed doel is, besloot ik dat ik maar eens wat strenger moest zijn voor mezelf. Iedere dag netjes mijn oefeningen doen. Ook als ik geen zin had en ook als ik er pas aan dacht als ik al in mijn warme bed lag.
Wipkip
Ineens moet je dan heel bewust aan de slag met je houding. Het voelde voor mij alsof ik de hele dag vreemd liep. Ik had het idee dat mensen naar me keken ‘nou nou, die loopt raar’. Maar dat is onzin natuurlijk. Ook op werk probeerde ik bezig te zijn met mijn houding. Ik zit hele dagen achter mijn laptop te werken en een doorgezakte kromme rug is dan nou eenmaal super lekker soms. Iedere keer dat ik merkte dat ik weer was doorgezakt, rechtte ik mijn rug, waardoor ik als een soort wipkip op en neer zat te bewegen op mijn stoel. Op en neer, op en neer. Helemaal wanneer ik mijn handen op mijn schouders legde en deze naar achter draaide werd het wipkip verhaal compleet.
Er op letten tijdens dagelijkse bezigheden is natuurlijk één ding. Dan ben je er toch weer even vijf minuten bewust mee bezig. Daarmee kom ik uiteraard niet tot mijn doel. Het moeilijkste is namelijk dagelijks tien minuten op de grond gaan liggen en mijn oefeningen doen. Ook als je moe bent en ook als je een avond per ongelijk laat thuis komt. Het was beter om de oefeningen ’s avonds te doen omdat ik toch wel aardige spier- en hoofdpijn had achteraf. Volgens mijn therapeut komt dit doordat ik mijn spieren te lang heb ‘verwend’. Wat een ondankbare manier van mijn spieren om mij daarvoor terug te betalen!
Het gaat beter
Iedere avond was het opnieuw een strijd. Ging ik in bad, dan zou ik ze daarvoor doen. Uiteraard dacht ik er dan dus pas weer aan als ik al in bad lag. Wat een domper. Weer uit dat warme water, oefeningen doen en terug in bad. Of ik lag al in bed en dan probeerde mijn tegenzin me te overtuigen dat het echt niet erg was om één dagje over te slaan (iedere avond weer). Toch hees ik mezelf keer op keer maar weer uit bed. Even doorbijten…
Inmiddels gaat het stukje bij beetje beter. De ergste spierpijn is over en ook de constant gespannen rug neemt iets af. Het letten op mijn houding komt langzaam in mijn systeem en ook het doen van mijn oefeningen ‘vergeet’ ik steeds minder vaak. Ik lig zelfs te multitasken onder de zonnebank. Nu ik er toch lig, kan ik net zo goed mijn oefeningen doen! Om mijn ruggetje nog net iets meer te ontzien heb ik ook maar een rugzak aangeschaft. Zo’n heuse lelijke laptoprugzak zodat ik niet meer scheef naar mijn werk fiets iedere dag. Het liefst had ik zo’n prachtige ladylike laptoptas gekocht, maar helaas… I’ll have to watch my back.
Esther schrijft blogs over moederschap, gezond eten, sporten en weer zichzelf worden na de bevalling van haar zoontje in 2018. Haar doel voor 2019? Back in shape komen en haar oude niveau op sportgebied weer bereiken.
