Het was alweer een tijdje geleden dat ik een medaille had behaald. En na mijn medailleregen van vorig jaar, voelde dat toch een beetje gek. Niet zo vreemd dus dat ik het twee weken geleden ineens op mijn heupen kreeg en de behoefte voelde om weer eens een run te lopen. En na het vele ophemelen van iedereen van de Zandvoort Circuit Run, besloot ik me inschrijven en te gaan voor die 12 kilometer! Eens kijken of ik het nog in mijn benen had zitten!
Hup het strand op
De foto hierboven spreekt boekdelen! In mijn gezicht zie je totale vermoeiing! Het was namelijk best warm en deze race is best pittig. Dat had ik dan weer niet helemaal verwacht. Best naïef… zeker als je niet mega hard getraind had, zoals ik 😉 Maar dat maakt de Zandvoort Circuit Run juist ook wel weer erg leuk. Deze run doe je overduidelijk niet om een snelheidsrecord te verbeteren. Deze run doe je omdat het parcours zo divers en vreselijk leuk is! Het parcours begint namelijk daadwerkelijk op het circuit van Zandvoort. Je loopt zo’n 4 kilometer over het (toch wel erg schuine) asfalt, waarvan ik alleen maar kon denken, jeetje hoeveel grote namen zouden hier wel niet geracet hebben?! Het is echt wel een ervaring om te mogen hardlopen over zo’n baan.
Daarna steek je dan door naar de boulevard en ga je zo hup het strand op. Het tij was op het moment dat ik daar liep al aan het keren, dus de zee kwam steeds hoger. En dat betekent ook dat er steeds minder hard zand was om overheen te rennen. Samen met al die andere mensen banjerde ik door dat losgewoelde zand… bijna 3 kilometer lang. En als je dan eindelijk ziet waar iedereen omhoog rent, als dan ein-de-lijk het einde van het strand in zicht is, moet je eerst nog een heel stuk over nog losser zand omhoog rennen. Een mooi moment voor de beentjes om de verzuring in te zetten!
Heftige sessie hardlopen
Met verzuurde benen kom je dan boven en dan ben je er dus nog niet…. daarna moet je nog ruim 4 kilometer door het centrum van Zandvoort rennen, terug naar het circuit. Het zal je verbazen hoe veel hoogteverschil dit stadje heeft! Logisch natuurlijk, zo tegen de duinen aangebouwd, maar na een heftige sessie hardlopen, voel je die beentjes wel bij iedere freaking hoogtecentimeter. Na 8 kilometer besloot ik dus toch maar een gelletje naar binnen te slurpen. Alle beetjes helpen natuurlijk 😉
Met de zon vol op mijn bol behaalde ik toch wel redelijk uitgeput de finish. Rood door de warmte en rood door de zon… maar de medaille was weer in the pocket! Het bewijs dat ik het nog in me had! Yes! Dat ik daarna nog een half uur naar huis moest fietsen met tegenwind viel me trouwens wel flink tegen. Maar met deze fijne run in de benen heb ik een keuze gemaakt voor de halve marathon die ik dit jaar zal gaan lopen. Het wordt de halve van Haarlem in september!
Esther schrijft blogs over moederschap, gezond eten, sporten en weer zichzelf worden na de bevalling van haar zoontje in 2018. Haar doel voor 2019? Back in shape komen en haar oude niveau op sportgebied weer bereiken.
