De Frustratie Van Zegels Plakken 

In mijn hoofd werken sommige dingen nou eenmaal lichtelijk obsessief. Ik houd er bijvoorbeeld niet van als dingen niet helemaal af zijn. Mijn vriend kent deze eigenschap inmiddels en beschermt mij ertegen. Zoals wanneer we in huis gaan klussen. Dan zorgt hij dat we dingen aanpakken die we binnen een weekend kunnen afronden en absoluut niets meer. Ik ga namelijk gewoon door tot het af is, ook als dat betekent dat ik dan tot 3 uur in de nacht aan het klussen ben. Het is afmaken of niet kunnen slapen! Als ik dan toch slapeloze nachten heb, dan maar de klus klaren! Af is af!

Alles of niets

Zo werkt dat dus ook een beetje met die Albert Heijn spaarkaarten. Hartstikke leuk al die spaaracties, maar het haalt het slechtste in mij naar boven. En zelfs nu ik dit jaar had gezworen de actie te laten voor wat het was,  ben ik er voor het tweede jaar op rij ingetuind! Na de wijnglazen actie van vorig jaar zijn wij ook dit jaar trouw aan het sparen geslagen. Wel met een zure bijsmaak zoals de meeste mensen waarschijnlijk. Want AH wist wel echt het maximale uit hun klandizie te trekken. Voor een prachtig bestekje moest je toch aardig wat kaarten volsparen voor 500 euro per stuk… En wij zijn zo’n stel (nou ja, misschien vooral deze helft van dat stel) die dan natuurlijk alles of niets wil en dan ook nog het liefst allemaal 8 delig! Aan het eind van de rit zorgt dit bij mij altijd voor een ‘spannende’ race tegen de klok én een berg frustratie!

Aan het begin van de actie heeft mijn vriend me al een beetje in bescherming genomen door voor te stellen een Villeroy en Boch bestekset in de aanbieding te kopen. Dan hebben we precies die 8 stuks van alles die we graag willen en kunnen we de set nog zelf uitzoeken ook! Win win! Dat scheelde al een hoop moet ik zeggen! Maar toen besloten we te gaan sparen voor de messen, want die zijn toch wel handig. Een missie die al snel niet zo succesvol bleek. Met een tweepersoons huishuiden eet je nou eenmaal geen honderden euro’s per week weg. En we gingen ook nog eens een kleine maand op vakantie, waarin helemaal niet gespaard werd. Het vullen van de kaarten ging dus niet echt met een lekker tempo. Maar ja, om dan ook maar zomaar een set nieuwe messen aan te schaffen is ook wat overdreven en dus spraken we af dat we wel zouden zien hoe ver we zouden komen.

De moeders

Dat is natuurlijk altijd een goed moment om ‘de moeders’ in te schakelen. Gelukkig hebben wij twee moeders die hun taak altijd vreselijk serieus nemen en dus kwam er met grote regelmaat een rijtje zegels onze kant op. Kerst was natuurlijk een fijn moment om een extra slag te slaan. Mijn moeder schakelde ook weer haar achterban in, evenals mijn schoonmoeder die de buren aan het sparen kreeg! Heel Panningen en Koudekerk aan den Rijn plakte inmiddels zegels voor ons! Dat was prettig, want daarmee hadden we twee weken terug toch zomaar ineens onze messen bij elkaar! Score!

Je zou zeggen dat daarmee de rust in mijn hoofd was wedergekeerd. Maar de zegels bleven komen en dus ratelde mijn hoofd rustig verder. Wat zouden we nog meer willen? De taartvorkjes, maar dan wel 8 stuks! De opscheplepels, het slacouvert, de snijplank, de dessertlepels, ook weer maal 8 natuurlijk! De wensenlijst groeide langzaam, zolang de zegels bleven komen. En toen kwam het onvermijdelijke moment: de laatste week van de spaaractie ging vorige week in en ik had nog één kaart die NIET vol was. De kaart was NIET AF! En dat verzorgde, zoals je zult begrijpen inmiddels, behoorlijke kortsluiting in mijn hoofd!

Mag ik alsjeblieft OOK mijn zegeltjes?

Het was tijd om de laatste lijntjes uit te zetten! Collega’s, vrienden, iedereen werd vriendelijk verzocht hun zakken met zegels te legen aan ons adres. Met nog 7 dagen te gaan, moesten we toch voor minimaal voor 440 euro aan zegels bij elkaar moeten krijgen? Nou dat lukte kan ik je vertellen. Mijn fantastische collega Manu kwam zomaar met drie en een halve (half… grrrr) kaart aanzetten en ook mijn collegaatje Julie verdient credits voor haar hele rits aan zegels die ze speciaal kwam langs brengen! We hebben de finish gehaald met nog 6 en een halve kaart! Dat heeft me wel wat zeuren bij de kassa gekost overigens. Met de tanden op elkaar, de laatste dag van de spaaractie, op mijn vriendelijkst grommen naar de kassière “Mag ik alsjeblieft OOK mijn zegeltjes?” zorgt er natuurlijk niet voor dat ze mijn laatste kaart zou vullen…

Geloof me, als ik bij de Albert Heijn zou werken, zou ik op die laatste dag toch op z’n minst gevraagd hebben aan mijn klanten hoeveel zegels ze nog miste. Dat is toch iets als klantvriendelijkheid? Na al die maanden zakken vullen, mag je soms best wel eens een extra zegeltje weggeven vind ik. Maar daar dacht mijn kassière anders over. Hoewel ik toch wel tevreden ben met de gespaarde stuks die nu liggen te pronken in onze lade, heb ik nu dus nog driekwart kaart over!!! Om mezelf te sparen heb ik die vanochtend aan mijn collega gegeven die ook nog spaart, maar dan wat minder obsessief dan ik. Ik geef het op, zij mag het afmaken! Want wat ben ik blij dat de actie weer voorbij is zeg! Weer rust! En als er volgend jaar weer een actie voorbij komt, zal het niet anders gaan. Als ik Albert Heijn dan toch een voorzet mag geven: volgend jaar wil ik graag voor borden sparen. Dan beloof ik dat ik vriendelijk zal blijven aan de kassa!