Ik ook altijd met mijn doelen en mijn zogenaamde drang om mezelf te blijven pushen! Het is niet voor het eerst in mijn leven dat ik nu een beetje baal omdat ik mezelf weer van alles heb opgelegd. Nou ja, balen is misschien niet het juiste woord. Het is eerder een beetje bang zijn… bang dat ik te hoge doelen voor mezelf heb gesteld en dat ik de finish komende zondag niet zal gaan halen. Want zondag is het tijd voor de Zevenheuvelenloop… en of ik er klaar voor ben? Tot nu toe schijt ik vooral nog zeven kleuren bagger voor die zeven heuvelen!

Weg pijn, welkom terug goed humeur!

Nou ging het de afgelopen weken ook nog eens redelijk dramatisch met mijn trainingen, dus die angst komt niet volledig uit de lucht vallen. Nadat ik laatst zo’n heerlijke 11 kilometer had gehuppeld, was ik die goede drive weer volledig kwijt. Het lukte me maar niet om dat lekkere gevoel weer op te pakken. Ik liep tegen constant tegen mijn ademhaling te vechten. Maar ook mijn spieren gingen vervelend doen. Ik had al snel weer een ontsteking in mijn rug en mijn pees deed zeer. Maar ja, dat kwam me natuurlijk he-le-maal niet uit. Na iedere training kwam ik thuis met een rood en chagrijnig hoofd. ‘Ging het lekker’ vroeg mijn vriend dan iedere keer. Maar dat ging het nooit! Het kwam niet ten goede aan mijn lijf en al helemaal niet aan mijn humeur en dus gooide ik er een gezonde dosis ontstekingsremmers tegenaan. Iets wat gelukkig altijd snel werkt. Weg pijn welkom terug goed humeur!

Althans, dat zou je denken! Maar naast bovenstaande kwaaltjes heb ik ook weer een van mijn oude problemen uit de kast getrokken. Ja, ik besef me meer en meer dat het goed is dat niet de ambitie nastreef om professioneel hardloper te worden… het is een carrière die niet aan mij besteed is. Want wanneer je de spieren gehad hebt, dient de volgende ongewenste kwaal zich aan. Eentje die ik niet met pijnstillers en ontstekingsremmers kan wegwerken: letterlijk zeven kleuren bagger.

Alles voor de obstipatie

In een blog van ongeveer 1,5 jaar geleden heb ik een boekje open gedaan over dit ongemakkelijke en ongewenste probleem. Ik zal niet nog een keertje deze onsmakelijke kwestie aan jullie voorschotelen. Mocht je mijn poepblog over hardlopen toch willen lezen, go ahead! Ik weet gelukkig inmiddels hoe ik mijn race kan voorbereiden komende zondag. Afgelopen week deed ik dus alvast de benodigde boodschappen: bananen, jam en wit brood. Vanaf vrijdag ga ik op een vezelarm dieet en is sinds lange tijd eindelijk weer witte paste toegestaan in mijn voedingsplan. Ik ga mijn Kookboek voor hardlopers maar weer eens uit de kast trekken denk ik! Alles voor de obstipatie zullen we maar zeggen… het leven van een niet van nature geboren hardloper gaat niet over rozen!

Afgelopen week deed ik mijn laatste grote ronde. 14,3 kilometer. Mijn benen wilde nog wel verder en mijn ademhaling ging wonder boven wonder ook eindelijk weer zoals hij hoort te gaan. Alleen mijn darmen zijn er nog niet klaar voor, maar dat probleem tekkel ik ergens deze week nog wel (hoop ik). In principe zou ik er dus klaar voor moeten zijn… is het niet dat ik doodsbang ben voor de heuvels op het parcours.

Misschien met moeite, misschien vliegend

Maar goed, ik kan natuurlijk hoog of laag springen, maar dat ik zondag aan die start moet verschijnen, daar is geen speld tussen te krijgen. Niet allen om mijn eigen eer te redden, maar ook omdat ik een groepje supporters heb opgebouwd afgelopen tijd, die mij financieel hebben gesteund om mijn doel te behalen, maar ook om de KWF Kankerbestrijding te steunen. Iedere kilometer die ik de afgelopen weken heb gerend, heeft namelijk 1,98 euro opgeleverd in de strijd tegen kanker. En dat gaan ook de kilometers komende zondag weer doen! Die finish ga ik wel halen dus… misschien met moeite en misschien ga ik vliegend over de finish. Maar hoe dan ook, ik zal er komen!

Wil jij mij nou nog steunen in de laatste fase van mijn run? Dan kun je nog jouw bijdrage storten via deze site! Denk eraan: het is niet voor mij, maar voor de strijd tegen kanker!