Het is iets extreem geks en voor ik zwanger was had ik geen idee wat ik ervan zou kunnen verwachten. Alles wat ik er van wist was van horen zeggen. Dat het irritant was wist ik bijvoorbeeld, maar dat iedere zwangere vrouw er genadeloos door getroffen wordt, wist ik dan weer niet. Na al een paar weken zwangerschap kwam ik er achter dat ook in niet uit kwam onder deze extreem vervelende zwangerschapskwaal: zwangerschapsdementie. Eerst nog in lichte mate, maar hoe groter dat kind groeit, hoe meer hij van mijn gezonde verstand lijkt op te slurpen. Het is iets vreemds wat bijna niet te omschrijven valt. Je wordt namelijk niet dom, maar het is wel net alsof je de hele dag zwarte gaten in je hoofd hebt, waardoor je wel extreem domme dingen doet. Maar ja, wat doe je eraan? Helemaal niets!

Lijstjes lijstjes lijstjes

Toen ik op de Kilimanjaro was, dacht ik dat hoe ik me toen voelde moest zijn hoe het was om dement te zijn. Een simpele optelsom kon ik niet meer uit mijn hoofd doen. En iedere keer als ik uit mijn tentje kwam, had ik ongeveer 5 minuten nodig om me te oriënteren waar ik was en waar ik heen moest. Dat was echt oprecht heel bizar! Dat je na al die jaren studeren ineens niet meer 6+6 kunt oplossen, zonder je vingers er aan te pas te laten komen. Maar toch is dat niets bij wat ik nu ervaar. Wat ik nu merk, is net alsof mijn hersenen op sommige vlakken gewoon niet meer werken. Ooit heb ik een hersenschudding gehad en qua wat dat met mijn hersenen deed, komt dat wellicht het dichts in de buurt van wat ik nu ervaar. Er was toen niets mis met mijn intelligentie, maar dingen verdwenen gewoon uit mijn hoofd. Afspraken die ik had gemaakt, kon ik me niet meer herinneren. Alleen duurde het toen een paar dagen en nu al een paar maanden. Erger nog, waar het bij die hersenschudding steeds beter ging, lijkt het nu met de dag juist erger te worden!

Ik kan dus gewoon simpelweg niet meer vertrouwen op dat intelligentie brein van mij. Al die jaren studeren, al die jaren training… en nu kan ik helemaal niets onthouden! Sta ik in de supermarkt voor een simpele boodschap, weet ik niet meer wat ik wilde halen. Beloof ik een telefoontje te plegen, een minuut later is die hele belofte van dat telefoontje gewoon compleet verdwenen uit mijn hoofd. Er zit dus maar één ding op en dat zijn lijstjes, lijstjes en nog eens lijstjes. Mijn hele dagelijkse leven bestaat tegenwoordig uit to do lijstjes. Op werk, voor thuis… In mijn agenda staat inmiddels ieder luttig dingetje dat ik niet mag vergeten en de notitie-functie in mijn telefoon is nog nooit zo handig gebleken als nu. En met al die lijstjes, herinneringen en notities gaat het best redelijk moet ik zeggen. Maar er blijven gekke dingen gebeuren waar ik echt knettergek van wordt.

Een troost

Zo vergeet ik bijvoorbeeld de deur op slot te doen als ik van huis ga, of überhaupt de deur dicht te doen als ik weer thuis kom. Ik vergeet de hondenriem als ik de hond ga uitlaten en als ik een was in de machine heb geduwd, ben ik even later alweer vergeten dat die er ook weer uit moet. Ik zoek de hele dag naar mijn telefoon (zelfs als ik aan het bellen ben), in de sportschool kan ik me niet meer herinneren welke locker ik ook al weer had gebruikt, laat staan dat ik mijn trainingsschema (die ik al weken hetzelfde doe) kan onthouden. Het is een rare gewaarwording, maar er is maar een ding dat je kunt doen: er aan toegeven. Want wat voor trucjes ik ook probeer om al die domme dingen te voorkomen, in ruil voor de dingen die dan per ongeluk wel goed gaan, gaan er weer 100 andere dingen fout.

Een troost voor mij, het schijnt dat ik het zelf steeds minder door ga hebben. Het wordt dus wel steeds erger, maar zelf heb je daar geen last meer van. Voor de mensen om mij heen zal dat wel even slikken zijn, want zij zullen er waarschijnlijk des te meer last van krijgen. Ik trek mijn handen er in ieder geval vanaf! Ik doe mijn best, maar voor de rest zal het echt gewoon vanzelf weer over moeten gaan. Laat ik er maar op vertrouwen dat dat ook gewoon gebeurt!