Het is zo kinderachtig, maar heel soms is het zo makkelijk om te zeggen ‘dat lust ik niet’. Nou zeg ik dat meestal nooit met die precieze woorden, maar ‘daar houd ik niet zo van’ komt in principe op het zelfde neer natuurlijk. Alweer bijna twee jaar geleden stapte ik met 52 Challenge over een van mijn grootste angsten heen: het eten van vis. Voor mij een gigantische overwinning, aangezien ik vis echt mijn leven lang niet lekker vond. Nou moet daar eerlijk bijgezegd worden dat ik het voor de start van die challenge, al zeker jaren geen vis meer geprobeerd had te eten. Het was gemakkelijker om te zeggen ‘ik lust geen vis’ dan mensen die hun best hadden gedaan in de keuken achteraf te moeten teleurstellen. Maar ook een hapje proeven deed ik nooit… wat doe boer niet kent… tja!

Een klein beetje minder mietje

Er ging twee jaar geleden dus echt een wereld voor mij open. Vis was helemaal niet zo vies als ik dacht. Veel vis, bleek zelfs zeer aangenaam! Tijd dus om een compleet nieuwe wereld qua eten te ontdekken. Zoals in mijn blog van toen beloofd, heb ik de afgelopen twee jaar echt veel geprobeerd. Van Gamba’s tot zalm en van tonijn tot een complete vis die ik zelf moest ontleden op mijn bord. Ik ben gewoon een klein beetje minder mietje geworden!

Ondanks dat ik dus enorm veel heb geprobeerd, was er nog één gerecht dat ik al die tijd niet durfde te proeven. Het was het enige gerecht waarvan ik altijd maar bleef zeggen dat ik het niet lustte. Een klein beetje omdat ik een schijterd was, maar ook vooral omdat dit gerecht gewoon niet gemakkelijk ‘even te proberen’ is. Het gaat dus om sushi, en daarvan bestel je nou eenmaal een hele boel. Toch zonde als je dan na een hap tot de conclusie komt, dat het niet jouw ding is.

Ik kon mezelf wel voor mijn kop slaan

Mijn vriend roept al een tijd dat we een keer naar een echt lekker sushi restaurant moeten om het te proberen. En ik heb hem beloofd dat dan niet zonder hem te proberen. Die laatste belofte ging even helemaal fout, toen ik laatst in gezelschap echt niet aan kon komen met mijn ‘dat lust ik niet’ verhaal. Er werd een plateau besteld voor het hele gezelschap en dus nam ik me maar gewoon voor dat dit dus het moment was dat mijn sushi ontgroening plaats ging vinden. En oh mijn god, ik kon mezelf wel voor mijn kop slaan dat ik al die tijd zo moeilijk heb gedaan over sushi. Wat is die shit lekker zeg! I’m sold!

Dit sushi verhaal is inmiddels alweer een paar weken oud. Maar toen ik afgelopen vrijdag lekker alleen thuis was en geen zin had om te koken voor mezelf, kreeg ik ineens een idee. Ik had enorme zin in mijn nieuw ontdekte gerecht. Maar omdat ik natuurlijk niet in mijn eentje bij een fancy restaurant ging eten en een newbie ben in de markt van sushi thuisbezorgd, vond ik het oprecht spannend of ik mijn bestelde eten daadwerkelijk lekker zou vinden. Maar ik kan niet anders zeggen dan: om mijn vingers bij op te eten!

Klaar met dat kinderachtige ge-bah!

Twee jaar verder en dus schijnbaar nog steeds zoveel gemist! Volgens mij is mijn volgende stap om eens binnen te wandelen bij de visboer (wat wegens de lucht die daar hangt al een challenge op zich is) en me te laten verrassen door de visboer. Hoe fijn is het als ik straks om mijn dertigste misschien wel letterlijk alles lust. Klaar met het kinderachtige ge-bah! 😉