Utrecht Marathon

Rollen door de modder, we mogen bijna van start! Zaterdag 28 maart is eindelijk de Strong Viking Obstacle Run en ik heb er waanzinnig veel zin in. Omdat een goede voorbereiding het halve werk is, heb ik me in deze 52Challenge week alvast bezig gehouden met het klaarstomen van mezelf. Vraag me niet hoe en waarom, maar het leek mij een goed idee om deel te nemen aan een tien kilometer loop tijdens de Utrecht Marathon afgelopen zondag. Misschien kwam het omdat ik ineens super gemotiveerd was geworden door mijn aanmelding voor het Personal Body Plan of omdat ik gewoon gek in mijn hoofd ben. We zullen het nooit weten…

Nu denken misschien een aantal mensen iets in de trant van “dat is toch helemaal geen uitdaging voor die meid”. Guess again! Mijn laatste duurloop was de Zevenheuvelenloop begin november en daarna heb ik eigenlijk niet meer gelopen. Allereerst zat ik natuurlijk drie heerlijke weken met m’n gat in de tropen om vervolgens van de trap te vallen met opgerekte enkelbanden als resultaat. Pas vier weken geleden ben ik weer begonnen met het lopen van kneuzenrondjes met rustpauzes tussen het lopen door om m’n enkel en m’n schenen niet teveel te belasten.

Ongetraind aan de start van de Utrecht Marathon

Je kunt je met deze wetenschap afvragen of het inderdaad zo’n goed idee is om ongetraind een tien kilometer te lopen, maar goed. Wie A zegt moet logischerwijs ook B zeggen en het zou niet de eerste keer zijn dat ik ongetraind aan de start verschijn. Dat is in de acht keer dat ik aan een hardloopevenement mee heb gedaan namelijk elke keer gebeurd. Daarom moest en zou ik afgelopen zondag van start gaan. We zien wel waar het schip strandt.

Een echt doel had ik dan ook niet, als ik maar over die finish kom. Natuurlijk had ik wel een ideaalbeeld van finishen onder het uur, maar ik ben wel een nuchtere realist en ken mijn eigen conditie. Die is minimaal…

Vliegende start van de tien kilometer

Met een vliegende start begon ik net zoals altijd veelte snel. Gelukkig heb ik tegenwoordig een Nike Plus horloge en zag ik dus al snel dat ik te hard aan het lopen was. De man met de hamer kwam alleen later en na kilometer vijf zat ik er redelijk doorheen en was mijn pace gezakt naar 06:06. Niet heel gek op zich, aangezien vijf kilometer het langst was dat ik de afgelopen maand had gelopen. Na kilometer zeven wist ik mezelf gelukkig te herpakken en heb ik mijn pace weer wat kunnen opvoeren naar 5:50. Ken ik mijn eigen conditie misschien toch niet zo goed als ik dacht? Zou finishen onder het uur dan toch tot de mogelijkheden behoren?

 

Mijn nieuwe PR op de tien kilometer

Volgens mijn Nike Plus horloge heb ik de tien kilometer in 58:08 gelopen en volgens de officiële tijdsregistratie van de Utrecht Marathon deed ik het in 58:18. Tien seconde ‘langzamer’ en toch mijn snelste officiële tijd, een nieuw persoonlijk record! Het is me wederom gelukt en stiekem lach ik me dan slap, aangezien ik mezelf steeds weet te verbeteren zonder uitvoerig te trainen. Dat is eigenlijk weer niet goed, want het maakt de noodzaak om te trainen een beetje overbodig. Mijn brein denkt dat tenminste wel en denkt echt dat ik er zonder trainen ook wel kom. Het bewijs is toch weer geleverd? Ik heb toch wederom mijn eigen tijd weten te verbeteren? Vreselijk gemakzuchtig en daar moet ik wel echt iets mee gaan doen.

Er komt namelijk vanzelfsprekend een moment waarop ik niet meer sneller weet te lopen of waarop ik mezelf helemaal naar filistijnen ren. Niet de bedoeling lijkt mij en daarom heb ik het besluit genomen om hier een langdurige challenge van te maken. Het voornemen om te trainen is blijkbaar voor mij niet genoeg en ik heb dus een nog grotere stok achter de deur nodig. De volgende loopjes staan natuurlijk al gepland, beginnende met de Nike Womens Race Series op 16 mei! Ga jij met het 52Challenge We Run Amsterdam team de uitdaging aan?