Jawel, jawel, jawel! Ik heb er weer een medaille bij! Afgelopen zondag liep ik samen met Esther de vijf kilometer van de Olympisch Stadionloop. Op ons dooie akker en onderwijl we gezellig aan het kletsen waren, verrasten we onszelf met een eindtijd van net onder de 29 minuten. Er zit dus toch nog wel wat in die benen van ons 😉

Meer fysio dan hardlopen

Deze loop stond oorspronkelijk niet op mijn lijst van hardloopevents dit jaar. Dit event kwam pas op m’n radar toen ik in september de Singelloop vanwege een blaasontsteking aan me voorbij moest laten gaan. Er moest een andere run voor in de plaats komen. Destijds had ik mij echter voor de tien kilometer ingeschreven. Toen nog met het idee dat het wel zou meevallen met die schenen van me. De afgelopen paar weken heb ik echter vaker op de behandeltafel van de fysio gelegen dan hardgelopen en dat terwijl ik, met de medaille van zondag meegerekend, nog drie medailles moet halen. En dat ook nog eens terwijl ik aankomend weekend twee medailles in één weekend wil halen door mee te doen aan de Zevenheuvelennacht én de Zevenheuvelenloop. Dat is 22 kilometer en twee medailles binnen 24 uur!!! Het leek mij daarom een verstandig besluit om afgelopen zondag de afstand van tien kilometer om te laten zetten naar de vijf.

Dat klinkt misschien wat gek omdat je natuurlijk kilometers moet maken alvorens je een lange race hebt. Klopt helemaal, maar daar ben ik een week voor het Zevenheuvelenweekend een beetje laat mee. Of niet dan… Het leek mij daarom logischer om vlak voor dat weekend niet al mijn kruit te verschieten. Ik deed het dus lekker rustig aan op de vijf kilometer. Of toch niet?

Prestatiedrang en conditie

Niet echt. Waar ik mijzelf natuurlijk van tevoren plechtig had beloofd om lekker rustig aan te lopen, ging dat in praktijk iets anders. Het is en blijft een race waardoor je sneller loopt en daarnaast liep ik naast de vrouw met misschien nog wel een grotere prestatiedrang dan ik: Esther. Daar past natuurlijk geen langzame pace bij en dus hebben we in de laatste kilometer zelfs nog even de versnelling ingezet. Aan de ene kant geeft mij dit een fijn gevoel, want nu weet ik dat mijn conditie mij nog niet in de steek heeft gelaten. Aan de andere kant zit ik wel met wat zorgen. Helemaal pijnvrij heb ik namelijk niet gelopen helaas. Halverwege de run kreeg ik pijn in de aanhechting van mijn rechterkuit bij mijn achillespees. De schenen deden het overigens supergoed!

Maandagochtend lag ik gelukkig alweer op de tafel van de fysio voor een vroege dry needling sessie. Ik ken leukere manieren om de dag te beginnen, maar I’m keeping my eyes on the prize. Twee medailles voor 22 kilometer. Eitje toch? 😉 Deze week staat daarom in het teken van rusten, maar ik ga ook nog een keer hardlopen. Ik wil graag een rondje van zeven kilometer lopen zodat ik de afstand van zaterdagavond in ieder geval ‘onder de knie’ heb. Ik zie het als een warming up voor zondag wanneer het echte werk moet gebeuren 😉 Mijn voornemen is om beide runs in te gaan met een pace van zeven. Ditmaal moet dat zeker lukken, want ik heb mijn persoonlijke lievelingshaas mee: mijn vriend met een gloednieuw Polar sporthorloge. Kan niet misgaan denk ik zo.