Man, man, man, dat was mij het weekend wel. Een hardcore hardloopweekend met de Zevenheuvelennacht op zaterdagavond én de Zevenheuvelenloop op zondag. 22 Kilometer in één weekend en dat zonder goede training en met geïrriteerde schenen. Geen goede combinatie zou je denken. Ik had echter een doel te behalen en dat was om twee medailles binnen te slepen. Dit jaar moet en zal ik de uitdaging om twaalf medailles in twaalf maanden te halen succesvol afronden. No doubt about it!

Lopen met geïrriteerde schenen

Op het moment dat ik mij inschreef voor deze twee runs, stond ik er overigens nog heel anders voor. Mijn schenen hadden het toen nog prima naar hun zin, maar een bootcamp klasje op verkeerde schoenen heeft ze uit hun hum gehaald. Veel sessies dry needling en rust hebben ervoor gezorgd dat ik inmiddels geen full blown blessure heb, maar helemaal pijnvrij ben ik niet. Volledige rust zou eigenlijk het beste medicijn zijn, alleen gaat dat niet zo goed wanneer je runs gepland hebt staan. Ik blijf dus een beetje op hetzelfde niveau hangen qua ‘herstel’ en veel verbetering is niet op te merken. Voordeel is echter wel dat het ook niet slechter lijkt te worden en dat heeft mij doen besluiten om wel gewoon te gaan lopen dit weekend.

Hoe mij dat afging? Boven verwachting goed! Hiermee wil ik trouwens andere mensen niet aansporen om zonder goede training zo’n afstand te gaan lopen in één weekend. Het is simpelweg niet goed voor je lichaam. Dat gezegd hebbende, moet ik wel bekennen dat het echt heel tof was om te doen. De sfeer tijdens een hardloopevent en de mensen langs de kant geven zo’n lekker gevoel. Dit is de reden waarom ik hardlopen leuk vind! Heel ontspannen stond ik echter niet aan de start op zaterdagavond. Er spookten vragen door mijn hoofd. Zal het allemaal wel goed komen? Verneuk ik mijn schenen niet voorgoed? Houd ik het wel vol?

De Zevenheuvelennacht

Zonder al teveel pijntjes rende ik zaterdagavond over de finish en sleepte ik mijn tiende medaille binnen. Het was een superleuke run dwars door een mooi verlicht bos. De organisatie had er echt werk van gemaakt! Ik had een pace gevonden dat ik oneindig kan volhouden. Conditioneel waren deze eerste zeven kilometer dus geen probleem. Waar ik mij meer zorgen om maakte, was de pijn in mijn schenen die ik met vlagen ervoer. Je snapt dat ik zondagochtend wakker werd met dezelfde vragen plus een zenuwachtig gevoel. Gelukkig ben ik in dit soort gevallen niet al te positief en was ik van het slechtste uitgegaan. Dan kan het alleen maar meevallen 😉

De Zevenheuvelenloop

Het zenuwachtige gevoel viel direct van me af bij het passeren van de startstreep. Al snel had ik mijn dit-houd-ik-voor-altijd-vol-pace gevonden en vlogen de kilometers voorbij. Ik was heel blij dat we niet echt volle bak tegenwind hadden, want dan weet ik niet zo goed hoe ik vooruit had moeten komen. Na ongeveer negen kilometer begon ik jammer genoeg mijn benen erg te voelen. De pijn in mijn schenen werd wat intenser en ook mijn knieën, rechterbovenbeen en heupen begonnen wat zeer te doen. Niet gek natuurlijk na zo’n afstand! Vandaar mijn advies om dit vooral niet zonder goede training te doen. De finish kwam gelukkig steeds dichterbij en voordat ik er erg in had, had ik gewoon vijftien kilometer gelopen én mijn elfde medaille om mijn nek.

En weet je hoe dat voelde? Echt heel tof! Het was zwaar en pijnlijk, maar ik wil dit volgend jaar gewoon weer doen. Dan wel met een betere voorbereiding, want ik lag ’s avonds toch wel als een zielig vogeltje in bed met icepacks op mijn benen. I have seen better days. De spierpijn valt gelukkig mee, maar al mijn gewrichten in mijn benen voelen alsof ik ze heb overgenomen van een oude oma. Gelukkig woon ik op de begane grond en hebben ze op mijn werk een lift. Oma heeft even rust!