Dit jaar is het tweede jaar waarin ik twaalf medailles in twaalf maanden wil verzamelen. Zoals ik in mijn vorige blog al zei, zou ik vorige week al mijn eerste medaille binnenslepen tijdens de CPC loop in Den Haag. Deze loop werd echter vanwege het slechte weer afgelast en dus loop ik wat achter op schema. Afgelopen zondag heb ik dan wel ein-de-lijk mijn eerste medaille om kunnen hangen. Ik stond aan de start van de tien kilometer van de Stevensloop in Nijmegen. Hoewel de weersverwachtingen al wel beter waren dan de week ervoor, hield het nog niet echt over. Harde wind en toch wat neerslag voorspeld. Dat verheugd de feestvreugde niet voor mij.

Natgeregende twijfelkont

Voordat we bij de auto weggingen twijfelde ik heel erg of ik mijn pet wel of niet zou opdoen. Er zou namelijk nog wel een buitje vallen na de start volgens Buienalarm. Terwijl ik normaal altijd goed keuzes kan maken en echt geen twijfelkont ben, heb ik er op het gebied van hardlopen altijd last van. Wel een jasje, geen jasje, wel een pet, geen pet, lange broek, korte broek, shirtje of lange mouwen, enzovoort. Uiteindelijk koos ik ervoor om mijn pet niet op te doen en daar kreeg ik in de eerste twee kilometer natuurlijk al spijt van. Het begon namelijk eerst hard te regenen en daarna te hagelen. Lekker dan…

Qua lopen ging het op zich wel prima. Mijn coach had mij geadviseerd om in blokken van tien minuten te lopen met tussendoor wandelen of rustig dribbelen. De eerste keer wandelen was echter tijdens de eerste bui dus ben ik maar gewoon doorgelopen. Ik ben een echte mooi-weer-loper en word gewoon heel chagrijnig van slecht weer tijdens de run. Goed, de weersomstandigheid heb je helaas niet in de hand dus doorlopen was voor mij de enige oplossing. Ik wilde er niet nog langer over doen als je begrijpt wat ik bedoel 😉

Naar beneden, naar boven en weer terug

De route liep vervolgens Nijmegen uit met de eerste brug over de Waal. Op rechts zag ik de volgende brug al liggen. Ik was toen nog in de veronderstelling dat dit de brug was waar via we Nijmegen weer in zouden lopen. Dat was het alleen niet… De echte brug zag ik op een gegeven moment in de verte liggen en toen dacht ik wel even: oeps dat is nog een stuk. Een stuk waar we gelukkig wind meekregen, maar om daar te komen moesten we eerst naar beneden, naar boven, naar beneden, naar boven en weer naar beneden rennen onderwijl de tweede bui zich aandeed. Wederom had ik spijt dat ik mijn pet niet op had, want de regen kwam ons nu recht tegemoet.

De Stevensloop medaille is binnen

De hagelbui die volgde, viel mee aangezien we nu de wind mee hadden. Met de wind in de rug, liep het eerlijk gezegd wel lekker. Zolang we maar niet weer omhoog en omlaag hoefden te lopen. Dat moest alleen wel, nog zo’n 48 keer. Oké dat is overdreven, het voelde alleen wel zo. Op een gegeven moment had ik het wel geschoten met het parcours. Ik heb niet supersnel gelopen om toch nog een beetje naar het advies van mijn coach te luisteren (sorry Melvin ;-)), maar ik was er op een gegeven moment wel klaar mee. Qua conditie zat er nog wel genoeg in. Qua schenen en kuiten was het einde wel in zicht en dat is niet zo gek. Ik heb tenslotte vorig jaar oktober voor het laatst een tien kilometer gelopen en met 1:02:07 vind ik dat ik het alsnog heel aardig heb gedaan. Nu rest mij niets anders dan voldoende rust nemen voordat ik over twee weken aan de start sta van de kwart marathon van Rotterdam. Kom maar op met medaille nummer twee!