Esther en ik kennen elkaar al heel wat jaren en we zijn al die tijd vriendinnen. Vanaf het eerste moment dat we elkaar tegenkwamen, wist ik trouwens al dat het ‘aan’ zou raken tussen ons. Ik neem je graag even mee terug naar september 2008. Ik stond op de Oude Gracht nog even een sigaret te roken (ja, toen rookte ik nog volle bak) voordat de eerste introductiedag van mijn nieuwe studie zou beginnen. Ik was een beetje om mij heen aan het kijken en concludeerde dat ik een van de oudste studenten daar was. Waarschijnlijk heeft Esther hetzelfde gedacht en zodoende raakten we buiten aan de praat. We hebben die middag direct nummers uitgewisseld, want we zagen het op dat moment niet zitten om te socializen met achttienjarigen. Wij waren tenslotte al 21 en 22. Echt al heeuuulll oud 😉

Nu zijn we elf jaar verder en hebben we inmiddels allebei een volwassen leven met drukke agenda’s. Esther zei het in haar blog ook al: onze agenda’s matchen niet altijd even goed, but we still love each other. Door onze drukke agenda’s heeft 52Challenge ook even in een winterslaap gezeten, maar we zijn er samen weer. Om elkaar en jou bij te praten, hebben we elkaar een aantal vragen gesteld. In deze blog mijn negen vragen aan Esther en vertelt zij meer over het afgelopen jaar en haar doelen voor de komende tijd.

Allereerst de meest belangrijke vraag: hoe voel je je?

Ik voel me goed! Ik ben afgelopen jaar geswitcht van baan na mijn zwangerschapsverlof om weer meer uitdaging te krijgen in mijn werk. Of nou ja, geswitcht, ik heb ontslag genomen en ben als ZZP-er begonnen. En die uitdaging vinden is gelukt! Uiteraard was dat in het begin wel mega spannend. Na mijn verlof had ik geen werk. Gelukkig was dat snel gefixt. Ik heb nu een ontzettend leuke klus waar ik vier dagen per week intern aan de slag ben. Voorlopig zit ik dus een paar maandjes goed. Maar toen begon het pas echt: ineens moest ik mijn kleine baby naar de opvang brengen en weer vier dagen per week naar kantoor. Mijn hersenen deden het nog niet goed, mijn hormonen gierden nog door mijn lijf en daarnaast vond ik het best spannend, nieuw bedrijf, nieuwe baan… Het was maar afwachten hoe het allemaal uit ging pakken.

Nu ik weer ruim vijf maanden aan het werk ben, heb ik een prima balans gevonden tussen werk en privé. Natuurlijk zou ik het fijn vinden als ik meer kan sporten, maar het is al heel wat dat ik in de rat race van op tijd op kantoor zijn en dan weer op tijd op de kinderopvang, files, koken, enzovoort zo’n drie keer per week aan het sporten ben. Wat dat betreft kan ik niet anders zeggen dan dat ik meer energie heb dan ooit en vrede heb met mijn low intensity sportprestaties.

Waar ben je de afgelopen tijd allemaal druk mee geweest?

Zoals ik al zei, met name werk en privé op de rails krijgen. Het hele working mom lifestyle dingetje eigen maken. Maar daarnaast ook weer met het starten van sporten. Na mijn zwangerschap was mijn conditie nul komma nul. Enorm frustrerend dat je dan dus weer helemaal van voren af aan moet beginnen met alles. Hardlopen start weer bij lesje 1 van Evy, de sportschool begint weer met de meest eenvoudige en basic oefeningen. En dat is frustrerend. Helemaal als ik even terug scrol door mijn timeline op Instagram en kijk naar al die sportprestaties die ik afgelopen jaren heb volbracht. Dan voelt het een beetje alsof dat in een ander leven was. En ik ben oprecht wel eens bang dat ik nooit meer zo ver ga komen als ik ooit gekomen ben. Helemaal omdat mijn gewicht maar niet naar beneden wil na de zwangerschap. Ik ben nog steeds 10 kilo te zwaar en wat ik ook doe, mijn lijf is er schijnbaar nog niet aan toe om het vet los te laten. WHY!? Maar goed, na me maanden lang daarover gefrustreerd te hebben, lijk ik niets anders te kunnen doen dan doorgaan waar ik mee bezig ben en afwachten tot mijn lijf de kilo’s los laat. Nou dat is wel iets waar je druk mee kunt zijn hoor grrrrr!

Is jouw leven nou ook heel anders geworden sinds de geboorte van je zoon?

Ja, mijn leven is totaal anders! Ik vond het altijd heel cliché als mensen dit zeiden, maar het is echt waar: zo’n kind is je alles. En als je jouw kind een dag niet ziet, dan mis je hem. Je voelt je non stop verantwoordelijk voor zijn leven, schuldig omdat je zelf ook nog een leven wilt hebben, je maakt je zorgen, twijfelt of je het allemaal wel goed doet… en zo kan ik nog wel even door gaan. Als mens heeft het me zachter gemaakt denk ik en mijn ambities zijn er nog wel, maar ze zijn niet meer het belangrijkste in mijn leven. Het laatste wat ik wil, is dat ik later spijt heb dat ik nu niet harder aan mijn carrière heb gewerkt ofzo, maar anderzijds wil ik ook geen moment missen van wat die kleine allemaal meemaakt. En het gaat zo vreselijk snel allemaal (cliché!!)

Daarnaast heeft het mijn leven heel praktisch veranderd uiteraard. Ineens moeten we alles plannen, deel je je dag in aan de hand van zijn slaapjes, ga je niet meer ieder weekend tot laat door, want tja… je weet nooit wat de nacht met zo’n kleintje brengt. En zo kan ik nog wel even door gaan.

Nu je moeder bent, kijk je nou heel anders tegen bepaalde dingen aan?

Ja zeker, al kan dat ook zijn dat ik eindelijk wijzer ben geworden nu ik ouder word 😉 Mijn innerlijke challenge-junkie heb is getemd. Niet dat ‘ie soms nog even losrukt en schreeuwend door mijn hoofd rent hoor… maar over het algemeen kan ik redelijk goed relativeren tegenwoordig. Ik denk dus na over het plannen van sportevents in logische stappen. En dan ga ik voor de makkelijke weg in plaats van de moeilijke. Dus liever een vijf km race plannen en tegen die tijd al tien kunnen lopen, maar de vijf met plezier doen, dan iedere keer stuk gaan omdat ik eigenlijk niet voldoende getraind ben. Verder is er weinig veranderd, behalve dan dat ik meer respect heb gekregen voor andere moeders wellicht. Je weet immers pas hoe het is als je in hetzelfde schuitje zit.

Zie je jezelf ook anders?

Nee, op dat vreselijke lijf van mij na dan… Het gekke is dat ik soms kan kijken naar Matthias en dan helemaal niet besef dat hij van mij is. Dan voelt het afgelopen anderhalf jaar zo gek. Ik kan me niet meer voorstellen hoe het was om zwanger te zijn, te bevallen en die eerste periode na de bevalling… Ik weet nog dat ik het echt niet altijd even leuk vond, maar heel helder voor de geest lijk ik het allemaal niet meer te hebben. Ik vind het nog steeds heel gek om te zeggen ‘ik ben de moeder van…’ omdat ik mezelf gewoon niet als een moeder zie ofzo. Dat is iets voor volwassenen en het is soms gek om me te realiseren dat ik inmiddels echt echt echt volwassen ben met huis, man, kind en hond. Jezus wat burgerlijk!

Wat is de grootste uitdaging die je de afgelopen tijd bent aangegaan?

Twee dingen die ik hierboven eigenlijk ook al heb genoemd: mijn nieuwe baan en mijn strijd tegen mijn hormonen. Nu ik me redelijk weer mezelf voel, is alleen nog die strijd tegen de hormonen gaande. Ik wil gewoon zo snel mogelijk mijn oude lijf weer terug, want ik voel me dik! Alles aan mijn lijf is niet in de proporties zoals ik het graag zou willen. En dat doet me beseffen dat ik voor mijn zwangerschap toch een partij slank was! Maar waarom zag ik dat toch niet man!? Nu zou ik er zoveel voor over hebben om weer dat lijf terug te krijgen en ik ben in staat om alles te proberen om die hormonen mijn lijf uit te krijgen!

Is er dan iets dat je graag anders zou zien in je leven?

Zelfacceptatie. De situatie is nou eenmaal zoals deze is en ik heb hierin ook echt de touwtjes niet in handen helaas. Het enige dat ik kan doen, is doorgaan zoals ik nu ga (gezond leven en sporten) en dan accepteren dat het even is zoals het is.

Wat wil je de komende drie maanden gaan bereiken?

Lekker in mijn vel gaan zitten en een ritme vinden in het sporten dat haalbaar is. Dus twee keer hardlopen en twee keer sportschool in de week. Eind maart is mijn eerste run weer, vijf kilometer tijdens de Zandvoort Circuit Run en van die run wil ik kunnen genieten. Genieten omdat mijn conditie er weer is en omdat mijn lijf ook in conditie is. Niet omdat ik perse dan al helemaal in shape ben (ik zou het wel willen, maar vrees het ergste), maar omdat ik geen blessures en pijntjes heb.

Tot slot, welke challenge uit het verleden zou je nog wel eens willen doen omdat je er zin in hebt of dat je denkt dat het wel goed is om weer op te frissen?

Ik zou komende zomer wel heel graag het racefietsen weer actief op willen pakken. En dan met name omdat je op zo’n fiets in de natuur echt even helemaal tot jezelf kunt komen. Helemaal je hoofd leegfietsen! Heerlijk!