Over net iets meer dan een maand is het zover: ik word op 27 februari 30 jaar. Poeh, een hele leeftijd! Nu het jaar waarin ik dus 30 wordt is aangebroken, greep deze levensgebeurtenis mij toch een klein beetje naar de keel. Het is zo’n leeftijd waarop je even gaat stilstaan bij wat je hebt bereikt en wat je nog zou willen. Of beter gezegd; wat je had gewild of gemoeten. De nare gedachte van ‘heb ik wel genoeg bereikt’ kwam even om de hoek zeilen bij mij. Er zwierven allerlei stereotype gedachten door mijn hoofd. Had ik niet meer moeten doen met mijn leven, had ik niet een koophuis moeten hebben, had ik niet grotere carrièrestappen moeten maken, had ik niet al getrouwd moeten zijn, had ik niet een kinderwens moeten hebben…. Enzovoort. Allerlei zaken die min of meer van je verwacht worden en waar ik vaak genoeg naar gevraagd wordt. Want ja, je wordt wel 30 hé?! STOP! Zo gaan we het niet doen.

Geen had ik maars…

Deze week heb ik er eens goed over nagedacht en heb ik mij losgemaakt van de standaard gedachten. Niks geen ‘had ik maar’. Ik word gewoon 30, dat gaat overigens helemaal vanzelf, en ik mag blij zijn met alles dat ik tot nu toe heb bereikt en gedaan. Ik word gewoon 30 in goede gezondheid en heb de autonomie over mijn eigen leven. Dat klinkt heel vanzelfsprekend, maar dat is het bijvoorbeeld voor mijn lieve vriendin Viora helemaal niet. Haar leven staat namelijk stil door de acute leukemie waar zij al een jaar tegen vecht. Wie ben ik dan om te zeggen dat ik niet genoeg bereikt zou hebben? Ik mag daarentegen heel blij zijn met wat ik allemaal heb.

Ik heb gewoon al heel veel bereikt en gedaan waar ik trots op mag zijn. Zo heb ik bijvoorbeeld een masterdiploma op zak en heb ik net een nieuwe baan als brandmanager voor twee hele toffe merken die dichtbij mij staan. Daarnaast woon ik in een heel fijn huis in het centrum van Utrecht samen met de leukste jongen die er bestaat. We maken ieder jaar een mooie reis naar een verre bestemming en zitten voor de rest ook niet stil. Ik heb op sportief gebied al zoveel bergen verzet sinds 2013 en ga dit jaar alleen nog maar meer toffe dingen doen. Bergen en dingen waarmee ik mijn eigen grenzen nog verder ga verleggen en waarvan ik voor de start van 52Challenge nooit had gedacht dat ik ze überhaupt zou doen. Verder verkeer ik dus in goede gezondheid. Ik heb mijn psoriasis goed onder controle momenteel en op een griepje en die vervelende scheenbeenirritatie na, ga ik gewoon heel lekker. I got everything going for me right now en word omringd door lieve vrienden en familie.

Moet ik een kort, pittig kapsel?

Het enige waar ik het misschien toch nog wel een klein beetje moeilijk mee blijf hebben, is het feit dat 30 jaar zo oud klinkt. Aan de andere kant zit dat ook alleen maar tussen mijn oren, want bij een leeftijd van 30 jaar denk ik direct aan serieus zijn. Alsof je na je dertigste ineens een ander mens bent, dat je dan niet meer tot laat kunt gaan drinken of dat je geen slechte grappen meer mag maken. Dat je ineens in mantelpakjes naar je werk moet en je haar moet laten knippen in een kort, pittig kapsel. Alsof de aftakeling na je dertigste in rap tempo zijn gang gaat en er niks meer valt te redden. Dat is natuurlijk allemaal klinkklare onzin. Die gedachten moet ik alleen voor 27 februari nog even loslaten, want 30 jaar is helemaal niet oud. Het leven begint nu pas!