cryotherapie

Oké, daar sta je dan op zaterdagochtend in je sportbh en korte broek op het punt om een vriescel in te stappen. Een vriescel met een temperatuur van -110 graden. Waar ik vorig winter in een bak met ijs ging zitten bij de iceman Wim Hof, zoek ik nu weer de kou op. Ditmaal in de vorm van cryotherapie. Wat het is? Het is een vorm van ‘therapie’ waarbij je jouw lichaam blootstelt aan extreme kou wat je immuunsysteem een boost kan geven. Het principe is simpel: je staat drie minuten lang in een vriescel en je komt er als een herboren mens uit. Klinkt als iets dat ik geprobeerd moet hebben, aangezien ik natuurlijk geen enkele uitdaging uit de wegga!

Even wennen op -60 graden Celsius

Daar stond ik dus bij de Freezelab in Amsterdam afgelopen zaterdagochtend. In m’n kleine sportpakje met een stel wollige slofjes aan mijn voeten. Bij cryotherapie is het namelijk belangrijk om de uiteinden van je lichaam goed te beschermen. “Je mag nu je badjas uitdoen en dan krijg je van mij een stel handschoenen, een mondkapje en een hoofdband.” Fijn om te weten dat mijn voeten, handen en oren er in ieder geval niet af zouden vriezen. Het mondkapje zou ervoor zorgen dat je redelijk normaal kunt ademhalen. “Door je neus in en door je mond uit. Raak daarnaast de wanden niet aan, want anders kun je eraan vast blijven plakken. ” zei de vriescelmeneer. Klinkt als een simpele instructie, dit kan ik wel. Allereerst moesten we 20 seconden ‘wennen’ aan de kou in een cel met een temperatuur van 60 graden Celsius onder nul. Ik stond samen met een andere jongen in de cel en die zei veelbelovend dat de kou in deze cel nog wel meeviel. “Wacht maar tot de andere cel, daar is het echt koud.” Thanks dude, dat klinkt top…

We mochten naar de volgende cel. -110 graden Celsius. Nu is het echt een andere soort kou dan wanneer je in een bak met ijsklontjes stapt. Dat beneemt meteen je adem, dit is meer een kou die op je hele lichaam slaat. De tijd kroop tergend langzaam voorbij. “Nog twee minuten” zei de vriescelmeneer door de intercom onderwijl ik hevig met mezelf in strijd was of ik in de cel zou blijven staan of niet. Ik begon een hele gekke hoofdpijn te krijgen en ik kreeg het gevoel alsof mijn keel werd dichtgeknepen. Dit is zo’n gekke kou! “Nog anderhalve minuut.” Niet! Ik was een soort van plan aan het beramen om uit de cel te gaan terwijl ik licht in mijn hoofd begon te worden. Ik kon me alleen niet verroeren. “Nog één minuut.” Oké, nog maar heel even dus. Het zou een beetje zonde zijn om er nu dan uit te gaan ondanks dat ik lichte paniek ervoer.

Ik stond even uit

Mijn vriend kon via een raam in de vriescel meekijken. Hij zei na afloop dat ik erbij had gestaan alsof iemand op de pauzeknop had gedrukt bij mij. Ik stond er wel, maar ik was er niet. Precies zo voelde ik me ook wat wel een gekke gewaarwording was. Je voelt van alles, maar je lijkt als het ware een beetje buiten je eigen lichaam te hangen. Alsof je alles van een afstandje meemaakt en het eigenlijk niet om jou gaat. Ik was dan ook heel blij toen de meneer van de vriescel begon af te tellen. “3, 2, 1 en kom er maar uit.” Thank god! Drie minuten is dan wel niet heel lang, maar het voelt in zulke temperaturen als een eeuwigheid. Een minuut gaat dan gewoon onwijs langzaam voorbij. Helemaal wanneer je je met de minuut ‘beroerder’ gaat voelen. Of ik deze cryotherapie dus nog een keer zou doen? Nee. Het was ‘leuk’ voor een keertje, maar het is nou ook weer niet alsof ik mij ineens vitaler en fitter voelde na afloop. Dan zal het vast zo zijn dat je voor een ultiem resultaat eerst meerdere malen in die vrieskou moet gaan staan. Mij niet gezien, de groeten!