vierdaagse

Ja jongens, er is dit weekend weer eens gejankt tijdens het wandelen. Ik werd er namelijk een beetje moedeloos van. We hadden op zaterdag al 30 kilometer gewandeld en waren zondag halverwege de allereerste 50 kilometer lange wandeltocht. Dat was het moment waarop ik realiseerde dat ik nog vijf uur lang hetzelfde zou moeten doen. Nog meer van hetzelfde. Nog vijf uur wandelen op zere voeten… De moed zakte me letterlijk in de schoenen. Hoe dan? Hoe moet ik dit tijdens de Nijmeegse Vierdaagse vier dagen achter elkaar gaan doen? Ik weet het even niet meer.

Hoe moet ik dit doen?

Natuurlijk merk ik wel dat naar mate je meer wandelt, het iets makkelijker wordt. Tegenwoordig is de 30 kilometer bijvoorbeeld pas het punt waarop mijn voeten echt pijn beginnen te doen. Dat punt lag eerst op de 20 kilometer. We wandelen dan ook zo vaak mogelijk om die grens maar steeds verder te leggen. Hele weekenden staan in het teken van het wandelen, maar de Vierdaagse is al zo snel. Wanneer ik mij dat bedenk, grijpt de angst mij naar de keel en denk ik aan alle weekenden waarin we niet hebben kunnen wandelen. Is mijn voorbereiding wel genoeg? Hoor ik mij zo te voelen tijdens en na iedere lange tocht? Moeten mijn voeten er zo intens rood en opgeblazen uitzien na het wandelen? Wordt dat wandelen ooit leuk? Ga ik er nog plezier aan beleven? I don’t know man.

En nou vragen mensen mij waarom ik eigenlijk aan de Vierdaagse mee doe als het allemaal zo kut is. Goede vraag. Ik weet het ook even niet meer, want het leuke is er nu wel echt vanaf. Over het algemeen doe ik in mijn leven alleen maar dingen waar ik plezier aan beleef, maar dat blijft bij deze uitdaging een beetje uit. Ik besef mij ten zeerste dat dat hele wandelgebeuren gewoon niets voor mij is. Naast dat het ongelofelijk saai is, heb ik er fysiek ook veel last van. Mijn voeten zijn hierin het grootste probleem. Helaas heb je die best wel hard nodig tijdens het wandelen, jammer joh.

Ik wil geen faalhaas zijn

Mijn wandelcarrière is nog maar net begonnen en ik zit direct al in een wandeldip. Ik weet gewoon niet of al dat pijn lijden wel de moeite waard is. Voor wat en voor wie doe ik het eigenlijk? Waarom ben ik zondag niet gewoon bij de eerste beste bushalte gaan staan om mezelf terug te laten rijden naar huis? Ik heb daar zondag eens goed over nagedacht, want daar heb je tijdens het wandelen wel de tijd voor. Je hebt verder toch niets om handen… Ik ben tot de conclusie gekomen dat ik bang ben om publiekelijk af te gaan. Ik wil niet dat andere mensen mij een faalhaas vinden omdat ik stop met deze uitdaging. Er zijn duizenden mensen die dit wel kunnen volhouden. Hoezo zou ik het dan niet kunnen? Het zou toch heel gek zijn als een redelijk sportieve dame van tevoren al opgeeft?

Dus we gaan komend weekend gewoon weer wandelen. Op karakter, want veel anders heb ik even niet meer. Voor ieders leedvermaak is de wandeling van komende zondag wederom live te volgen via mijn Instagram stories. Ik hoop trouwens zo dat de sfeer tijdens de Vierdaagse wonderen gaat doen voor het plezier dat ik eraan ga beleven. Dat zou de pijn wel verzachten en er stiekem toch een feestje van kunnen maken. Ik hoop het van ganser harte.