Een ode aan mijn zus 

Drie weken geleden gebeurde het. Het was de dag waarop ik hele dag met geknepen billen en bonzend hart op de komst van mijn neefje heb gewacht. Alsnog kwam het verlossende bericht als een verrassing, maar gelukkig was de baby geboren en verkeerde moeder en zoon in goede gezondheid! Geslapen heb ik die nacht niet, maar gek genoeg viel het kwartje pas echt in de ochtend toen mijn vriend wakker werd en ik het een goede vriendin had verteld. De waterlanden braken natuurlijk helemaal toen ik mijn zus over WhatsApp sprak die ochtend en ik mijn neefje dezelfde avond in mijn armen had. Nu wist ik zeker dat alles oké was… Pfffft….

Omdat dit zo een speciale gebeurtenis is geweest is dit daarom geen normale 52Challenge blog. Je kunt het meer zien als een ode aan mijn zus. Een ode aan mijn mooie, lieve, grappige, zorgzame, slimme en knappe zus.

Mijn zus is moeder

Het is soms nog steeds een beetje een gekke gedachte, maar mijn mooie zus heeft gewoon ‘even’ een zoon gekregen. Mijn lieve zus die altijd zo goed voor mij heeft gezorgd. Mijn grappige zus waarmee ik de gekste dingen heb uitgespookt. Mijn zorgzame zus die er altijd voor me is wanneer ik haar nodig heb. Mijn slimme zus met al haar, soms ongewenste, advies. Mijn knappe zus die voor de liefde naar Brussel verhuisde terwijl ze eerst vijf minuten verderop woonde. Mijn zus die ik altijd een beetje mis als ze er niet is. Mijn zus die de wereld voor mij betekent.

Zij is vanaf nu niet alleen maar een zus meer. Nee, ze is daarnaast de moeder van mijn neefje. Mijn petekind.

Slappe vaatdoek

Voor de geboorte had ik niet gedacht dat het zoveel met me zou doen. Ik had niet verwacht dat het zo bijzonder is en dat je het gevoel hebt direct van zo’n klein mannetje te houden. Ja jongens, door de geboorte van mijn neefje ben ik een slappe vaatdoek geworden! Mijn weekenden bestaan nu al drie weken uit het bezoeken van de baby en aan hem plukken. Die handjes en voetjes…. Het is zelfs zo erg dat ik zaterdag voor het eerst een luier heb verschoont. Dat is het punt waar ik bij andere baby’s steeds de grens heb getrokken, dat zat niet in mijn baby-repertoire! Mijn petekind is echter anders, mijn petekind is speciaal!

Ik kan ook echt niet wachten totdat ‘ie groter is en dat ik met hem op stap kan. Ik heb al helemaal bedacht wat we allemaal kunnen gaan doen. We kunnen straks de Domtoren beklimmen, naar de dierentuin, bootje varen door de grachten, leren fietsen, door het bos wandelen, mooie zandkastelen maken, de prachtigste knutselwerken maken enzovoort, enzovoort. Het enige probleem is dat ik dan nog wel even een paar jaar moet wachten…

Mijn belofte

Dus lieve zus, je merkt het misschien al een beetje, maar mijn hart stroomt over van vreugde en liefde. Voor jou, voor mijn zwager en voor de baby. Mijn petekind waar ik altijd de deur voor open zal hebben staan, die ik zoveel mogelijk levenswijsheden zal bij brengen en die ik natuurlijk ook de grootste onzin zal verkopen. Dat beloof ik allemaal te doen. Wil jij mij daarvoor in ruil misschien ook iets beloven? Beloof je me dat je voor altijd die relaxte moeder zult blijven die je nu bent? Ik ben namelijk zo vreselijk trots op je!