Ik denk dat deze week toch wel de meest gefaalde 52Challenge week ever was in mijn driejarig bestaan als Challenger. Man, man, man…. De week was een opeenstapeling van mislukkingen en dat begon dinsdag op het moment dat ik om vier uur ‘s ochtends wakker werd. Het ging verder toen we bij de rode zandduinen van Mui Ne stonden in het Zuiden van Vietnam en het ging nóg verder tot aan mijn thuiskomst afgelopen zaterdagmiddag. Laten we voorop stellen dat ik deze week heel anders had bedacht, maar dat ik wederom ben herinnert aan het feit dat dingen soms anders lopen dan je van te voren dacht.

Sandboarden en salmonella

Dat ligt deze week aan twee dingen: een flop van een attractie en een dikke salmonellavergiftiging. Het feest van de salmonellavergiftiging begon dinsdagochtend en was toen eigenlijk nog wel redelijk te doen. Ja, ik plaste uit mijn poepert en had bij tijd en wijlen aardige buikpijn, maar voor de rest voelde ik me best oké. Dat kwam goed uit, want we zouden vandaag mijn 52Challenge van deze week gaan doen: sandboarden op de rode zandduinen van Mui Ne. Dat klinkt vet en uitdagend toch? Helemaal voor iemand die niet van hoogtes houdt en die nog nooit op een snow/sandboard heeft gestaan. Het sandboarden was echter een dikke vette flop. Het was geen board waarop we de duinen af zouden sjeezen, maar we kregen een plastic matje waar je alleen op kon zitten. De duin was nog redelijk hoog dus we hadden alsnog goede hoop. Zodra je echter ging zitten, werd je compleet gezandstraald en kwam je eigenlijk de duin niet af. Een echte uitdaging? Nee, alles behalve!

No fun times

Oké, change of plans! Deze week zou ik volle bak gaan genieten van mijn laatste vakantiedagen. Denken aan thuis en werk was uit den boze. Genieten was wat de klok zou slaan! Dat genieten heeft alleen drie uur geduurd, want toen ging mijn gestel toch wel redelijk van de rel. Koorts, hoofdpijn, buikpijn en nog meer geplas uit mijn poepert. Het was 32 graden, maar ik had het steenkoud… Not a fun time zullen we maar zeggen.

Veel meer dan slapen en liggen op een bedje kon ik dus niet en dat is best wel jammer. Je bent aan de andere kant van de wereld en dan heb je nog meer dan thuis het gevoel dat je dingen moet doen en zien. Helaas heb ik alleen mijn hotelkamer, het strand en veel dikke Russen gezien. Op zich was er dus genoeg live entertainment op het strand en heb ik prima in de schaduw van mijn omgeving kunnen genieten 😉

Go with the freaking flow

Op vrijdag zou ik terugvliegen naar huis en donderdagavond was mijn maag-, lever-, darmstichting nog steeds niet up to date. Inmiddels waren we wel zonder kleerscheuren in Ho Chi Minh aangekomen waar vandaan we terug naar huis zouden vliegen. Dit keer was ik heel erg blij dat we gebruik konden maken van een sleeperbus. Ik had er oprecht niet aan moeten denken om die zes uur durende reis zittend door te brengen. Liever liggen in een te klein bedje dan zitten. Doordat mijn status nog steeds om te huilen was, iets dat ik zeker een paar keer heb gedaan, zijn we donderdagavond toch maar naar de dokter gegaan. Een paar miljoen lichter en een pillenparade rijker, zo moet het goed komen!

Mijn week was dus compleet anders dan dat ik van te voren had verwacht en het enige dat je dan kunt doen is meebewegen. Dat klinkt wellicht wat zweverig, maar wat kun je anders doen? Helemaal geen zak dus ik heb mijn les weer geleerd deze week. Dan was deze 52Challenge week toch ergens goed voor: go with the freaking flow.