eerste halve marathon

Ineens besefte ik het mij: de dag van mijn eerste halve marathon komt steeds dichterbij. Mijn welverdiende hardlooprust is echt ten einde en nu is het zaak om zo rustig mogelijk op te bouwen. Ik wil natuurlijk niet direct weer mijn schenen irriteren! Anders is die hardlooprust helemaal voor niets geweest. Over 46 dagen wil ik gewoon lopen shinen door de straten van Parijs. Ik hoef niet snel en al helemaal geen toptijd. Als ik die eindstreep maar haal! Het gaat voor mij om de ervaring en die medaille.

Naast dat het besef er ineens was, werd ik deze week ook even goed bang gemaakt door Kelly van @runninggirlsgroningen. Ze begon erover dat zij tijdens haar halve marathon in Parijs de hele stad bij elkaar had gevloekt. Oei… Dat klinkt serieus. Helemaal voor iemand die deze week voor het eerst weer is gaan hardlopen en die het rustig aan moet doen. Na de vijftien kilometer van de Bruggenloop begin december, heb ik namelijk niet meer gerend. Afgelopen dinsdag begon ik mijn training voor de Semi de Paris met drie keer vijf minuten rennen en één minuut wandelen tussendoor. Het enige dat hier moeilijk aan was, was het feit dat ik mezelf moest inhouden om niet nog een extra vijf minuten erbij te rennen. Jezelf inhouden en tegenhouden is ook een kunst zullen we maar zeggen…

Bij de podotherapeut op een discoplaat

Om mezelf verder zo goed mogelijk voor te bereiden, ben ik deze week ook bij de podotherapeut geweest om wat advies in te winnen. Vanwege de hallux valgus aan mijn beide voeten, krijg ik namelijk na vijf kilometer blaren tussen mijn tenen. Dat komt doordat mijn grote teen scheef staat en zodoende onder mijn andere tenen ligt. Dit zorgt dan weer voor extra wrijving en druk. Goede hardloopsokken hebben er al voor gezorgd dat ik iets minder blaren krijg, maar voorkomen het helaas niet. Nadat mijn hardloopschoenen uitvoerig waren getest en ik op een lichtgevende discoplaat had gestaan, ben ik naar huis gegaan met een klittenband orthese. Hiermee bind ik als het ware mijn tweede teen vast zodat die niet op mijn grote teen kan liggen. Uiteindelijk liggen dan al mijn tenen naast elkaar met dat bandje ertussen. Snap je het nog? Het ziet er in ieder geval best debiel uit. Het positieve aan dit hele verhaal is wel dat het schijnt te werken.

Tijdens mijn tweede training deze week, die bestond uit vier keer vijf minuten rennen en één minuut wandelen tussendoor, heb ik de orthese gebruikt op mijn linkervoet. Na deze drie prachtige kilometers op de loopband, deden de tenen van mijn rechtervoet wel zeer en die van mijn linkervoet niet. Dat is een mooi verschil toch? Ik kan mij zo voorstellen dat die orthese toch de nodige verlichting zal bieden tijdens het lopen en het allemaal een stuk aangenamer maakt.

Bang voor de halve marathon

Of het voor de rest heel aangenaam gaat worden, weet ik namelijk niet. Ik begin toch een beetje bang te worden voor de afstand en de heuvels. Aan de andere kant kan ik het wel weer relativeren, want ik kan ook zonder al teveel problemen de Zevenheuvelenloop rennen die vijftien kilometer lang is. Oké, die loop is een paar kilometer korter dan een halve marathon, maar met een goed karakter moet je een heel eind komen toch?! Voor nu is het in ieder geval zaak om mezelf in te houden. Ik moet niet te snel willen en dan zal alles wel goed komen. Het hotel is in ieder geval al geboekt, dus qua slaapplek kan het niet meer misgaan! Nu het lopen nog 😉