hardlopen

Een blog over een stom onderwerp schrijven, dat doe ik liever niet. Ik wijd deze blog echter wel aan een stom onderwerp, namelijk een spin splints blessure. Dat is natuurlijk geen leuk en positief onderwerp.. Alles behalve. Qua hardlopen ben ik nu weer even helemaal terug bij af en dat komt allemaal door die ene keer bootcampen op verkeerde schoenen een paar maanden geleden. Dat kan dus niet als je schenen en kuiten gevoelig blijven en wat instabiel zijn… Stom, stom, stom. Ik zit als het ware even vast in mijn vooruitgang en doe alleen maar stappen terug.

Geen blessurevrij jaar

Dit moment stel ik al een paar maanden uit, maar ik kan het nu maar beter gewoon toegeven: mijn doel om blessureloos 2016 door te komen is niet gelukt. Ik heb weer een fijne shin splint blessure waardoor hardlopen bij tijd en wijlen pijnlijk is. Waardoor ik na het hardlopen pijn in m’n schenen houd en ik het plezier in het hardlopen een beetje ben kwijt geraakt. Gelukkig is een blessure aan je scheenbeen heel goed te behandelen! Ik heb daarvoor de afgelopen weken bij mijn fysio op de bank gelegen voor een aantal sessies dry needling. Wanneer je geen idee hebt wat dit precies inhoud, dan verwijs ik je graag naar een eerdere blog over dry needling. Als bonus zit daar zelfs bewegend beeld bij van een sessie 😉

Feit is dus dat ik er alles aan probeer te doen om zo snel mogelijk weer helemaal up and running te zijn. Die twaalf medailles komen natuurlijk niet zomaar aan de muur te hangen. Daar moet voor gewerkt worden. Ik mis er nu nog vier en wil ze echt perse alle vier aan het einde van dit jaar boven mijn bed hebben hangen. Dat maakt van mij wel weer een hardloopgekkie met een wat interessante prestatiedrang. Deze challenge wil ik gewoon niet opgeven, ook al word ik voor gek verklaard.

Minder kilometers en een lager tempo

Natuurlijk neem ik mezelf en mijn schenen wel in bescherming. Komende zondag doe ik bijvoorbeeld mee aan de Olympisch Stadionloop voor mijn negende medaille, Deze week heb ik besloten om in plaats van de tien kilometer, genoegen te nemen met een medaille voor de vijf kilometer. Een medaille is immers een medaille toch?! De week erop wordt echter een pittig weekend voor mijn schenen. Dan ga ik eerst op zaterdag de zeven kilometer lange Zevenheuvelennacht lopen voor medaille nummer tien. Nog geen twaalf uur later ben ik vervolgens weer aan de beurt voor medaille nummer elf. Dan loop ik de vijftien kilometer lange Zevenheuvelenloop. Wel op mijn dooie akker inclusief wandelen tussendoor. There’s no shame in the game! Het is namelijk niet niks om zonder goede training ineens 22 kilometer in één weekend te lopen. Ik denk dat ik door het tempo naar beneden te schroeven er zo voor kan zorgen dat mijn schenen na het hardlopen nog steeds blij met mij zijn. Dus mocht je mij in dat weekend voorbij hollen, zwaai je dan even naar mij?