Daar zit je dan, opgevouwen in een busje met een chauffeur die óf de beste bestuurder in de wereld is óf de slechtste op weg naar de volgende bestemming op één van de prachtige eilanden van Indonesië. Hoe laat je daar bent, is een raadsel en of je er heelhuids aankomt is eveneens niet geheel duidelijk. Het enige dat je op dit soort momenten kunt doen is loslaten, want als je denkt dat je hier ook maar ergens invloed op kunt uitoefenen, heb je het heel erg mis! Precies om die reden was dit loslaten mijn challenge van deze week, I’m letting go of my OCD!

Kortsluiting in mijn hoofd

Nu heb ik niet daadwerkelijk een dwangneurose, maar het feit is wel dat ik altijd graag alles onder controle wil houden en er best vaak een strakke planning op na houd. Wanneer ik een planning of in ieder geval een idee heb van hoe mijn dag zal verlopen, is het voor mij soms moeilijk wanneer er zaken ineens veranderen. Dat gaat niet altijd goed in mijn hoofd. Echt heel veel ruimte voor spontaniteit is er dan niet en dat is jammer. In een land zoals Indonesië, waar alles gewoon gaat zoals het gaat, is het op z’n zachts gezegd lastig te noemen.

Nergens heb je invloed op. Wil je iets vooruit plannen? Dan zou je dus een tour kunnen boeken zoals wij hebben gedaan, omdat dat wel echt de makkelijkste manier van reizen is op de verschillende eilanden. Naïef als ik was dacht ik dat we dan echt op de beloofde tijd, zoals het in de folder stond en ons verteld was, aan zouden komen. Guess again… Vier uur later dan gedacht kwamen we in het holst van de nacht boven op de berg aan om nog net drie uur te kunnen slapen voordat we de Bromo vulkaan zouden beklimmen. Mijn hemel… Wat had ik mij hierop onwijs zitten verkijken en wat was ik er chagrijnig van.

Gewoon loslaten

Heel stom natuurlijk, want het heeft allemaal met je instelling te maken. Wanneer je dit soort dingen, waar je overduidelijk geen invloed op hebt, gewoon loslaat heb je een veel leukere tijd. Ik geef mezelf hier niet alleen meer ruimte mee, maar ook voor mijn omgeving is het fijn. Bij deze wil ik daarom graag direct mijn excuses aanbieden aan de mensen die in het verleden mij hebben moeten meemaken. Ik beloof verbetering!

Dat deze verbetering er zeker weten in zit heb ik meteen de volgende dag kunnen bewijzen toen onze busreis van de Bromo vulkaan naar Bali wederom vier uur langer duurde dan beloofd. Twee dagen zonder normale lunch en avondeten, een serieus slaaptekort en stijve ledenmaten konden mijn stemming niet verpeste. Oké, een echte zonnestraal was ik niet, maar dat zou niemand zijn. Ik was er alleen wel van overtuigd dat het allemaal de moeite waard zou zijn en had dus geen ‘last’ van het feit dat de dag niet zo verliep als ik dacht en verwachte.

Het mag een raadsel zijn

Daar zit ik dan, met mijn gat op een tropisch eiland. Dan kun je toch niet moeilijk gaan lopen doen? We zien wel waar we uitkomen en hoe lang we daar over doen, mag best wel een raadsel blijven. Het hele plannen heb ik zo ongeveer compleet losgelaten, want heel veel zin heeft dat hier toch niet. Dus nee, niet alle dingen gaan zoals ik dat graag zou willen en dat is helemaal niet erg. Het gaat gewoon zoals het gaat.