Terwijl de miljoenenstad Jakarta een kleiner puntje op de aardbol wordt en we steeds dichter naar Yogyakarta vliegen, begin ik met het schrijven van mijn achtste 52Challenge blog. Aan de categorie ‘rare’ plekken waar je een blog kunt schrijven, kan ik er in ieder geval weer één toevoegen! Je snapt dat Esther en ik veilig zijn aangekomen in Indonesië en nu dus het eiland Java gaan verkennen. De vakantie is begonnen!

Omdat de reis op zich al spannend genoeg voor mij is, wilde ik deze 52Challenge ervoor zorgen dat ik niet mega gestresst vertrok. Het was daarom deze week mijn uitdaging om zonder zorgen op vakantie te gaan.

Waar ben ik aan toe?

Het is echt niet dat ik mij super zorgen loop te maken over van alles en nog wat. Ik ben niet panisch om ziek te worden, kan spullen die ik vergeten ben mee te nemen gewoon in Indonesië kopen en als ze me niet verstaan wijs ik het wel aan. Hetgeen waar ik in de aanloop naar de vertrekdatum juist steeds meer last van kreeg, was het gevoel niet te weten waar ik aan toe ben. Ik heb werkelijk geen idee wat ik kan verwachten. Je kunt nog zoveel informatie lezen, zien en aanhoren over een bepaald land of regio, maar je weet pas echt waar je aan toe bent wanneer je er bent geweest.

Iets drukker dan normaal

Daarnaast is het in de aanloop naar zo’n reis altijd ‘iets’ drukker dan normaal. Je moet je spullen pakken en op je werk moet je zaken afronden en overdragen. Daar zou je gillend gek van kunnen worden, maar de bedoeling was om dat dus niet te doen… Tot afgelopen woensdagavond… Toen had ik een lichte zenuwinzinking en belde ik in paniek met Esther. Wat moet ik meenemen?? Neem ik niet teveel of juist te weinig mee?? Heb ik al die spullen echt nodig of kom ik nog dingen te kort?? Aaaah!

Esther is dan gelukkig degene die de kalmte bewaart en mij heel rustig door een paklijst loodst. Ineens was dan ook mijn tas ingepakt en had ik zelfs nog een stapeltje kleding eruit gehaald. Normale mensen laten het daar bij en doen de rugzak dicht, want alles zit er toch immers in? I on the other hand, vond het nodig om mijn tas op donderdagavond helemaal uit te pakken om hem weer opnieuw in te pakken.

Mijn brein kan het niet aan

Dwangneurose technisch kon mijn brein het niet aan. Alles moet natuurlijk driehonderd keer nagecheckt worden, want stel je voor dat je iets vergeet van de dingen die je daar dus net niet kunt kopen. Het niet weten waar ik aan toe ben, hielp in deze natuurlijk helemaal niet. Hoe kun je jezelf nu voorbeiden op iets waar je niets van snapt? Kortsluiting in mijn brein!

Toch is het me rond een uurtje of negen gelukt om mijn backpack en handbagage rugzak ingepakt te krijgen. Daar stonden ze dan in mijn woonkamer, twee rugzakken met spullen. Helemaal klaar om mee naar Indonesië te gaan. Als een Duracel-konijn heb ik in mijn huis rond staan springen. Dit ging toch redelijk soepel en behoorlijk zorgen-vrij.

Geen vrij van een dwangneurose

De volgende ochtend heb ik mijn huis volgens mijn lijstje afgesloten, leve de OCD! Alles verliep volgens planning, zelfs mijn werk. Ik ben op mijn werk voor een laatste keer mijn to do lijst langsgegaan, heb een aantal zaken nog overgedragen en heb toen om 6 uur de deur achter me dichtgetrokken. Drie weken vakantie!

Van mijn dwangneurose heb ik alleen geen vakantie en daarom ga ik de komende challenge week hier aan werken. Ik moet echt eens leren om dingen los te laten, niet bij alles me af te vragen waarom en om zonder planning op pad te gaan. Waar kun je dit beter doen dan in Indonesië?