halve marathon

Ergens besef ik het misschien nog niet helemaal, maar zondag moet ik er toch echt aan geloven. Dan is het zover. Dan sta ik aan de start van mijn eerste halve marathon. Niet zomaar een halve marathon! Nee, ik ren mijn eerste halve marathon in PARIJS! Oh la laaa! Of ik er echt klaar voor ben? Geen idee. Of ik er zin in heb? Reken maar!

Waarom ik een halve marathon wil lopen

Nou goed… Zin in is misschien een groot woord. Het gaat namelijk wel gewoon een slagveld worden denk ik. 21,1 Kilometer is natuurlijk niet zomaar iets. Zeker niet voor een persoon die tot de tien kilometer heeft getraind. Oeps… Gelukkig kom je op karakter een heel eind en wacht mij na de halve marathon een drie weken durende zonvakantie in Thailand. Er is licht aan het einde van de spreekwoordelijke tunnel zullen we maar zeggen. Maaaaar, ik heb er ook heel veel zin in en wel om de volgende redenen:

  1. Parijs is echt mijn lievelingsstad. Zo mooi, zo fijn, zo leuk. Er is gewoon geen mooiere en leukere stad in Europa dan Parijs! Mijn eerste halve marathon had dan ook niet in een andere of betere stad kunnen plaatsvinden;
  2. Ik loop de run met de liefde van mijn leven aan mijn zijde. Ja dat klinkt supercheasy, maar er is oprecht geen andere persoon op de wereld met wie ik deze run liever wil lopen;
  3. Het is een heel bijzondere afstand die ik voor de eerste keer officieel ga afleggen. Ik heb vorig jaar wel een Strong Viking run gedaan die uiteindelijk 21,nog wat kilometer lang bleek te zijn, maar dat is toch anders. Daar ren je een beetje om vervolgens een obstakel te doen. Een halve marathon vraagt iets anders van je lijf;
  4. Het is dus een fysieke uitdaging die ik natuurlijk niet uit de weg kan gaan. Ja, ik weet dat ik ooit heb gezegd dat ik het nooit zou doen. Ik hoor mezelf nog zo zeggen dat ik echt nooit een halve marathon zou gaan lopen. Naar mate je echter verder komt in je uitdagingen, wil je gewoon meer. Heel raar is dat. Misschien gaat dat er zelfs nog wel eens in resulteren dat ik een marathon ga rennen. Ook al zeg ik nu heel hard dat ik dat nooit zal doen… Who knows…