De dag waar ik heel 2017 op heb gewacht, is eindelijk hier! Of nou ja, aankomende zaterdag dan. Het is de dag waarop ik ein-de-lijk, na 76 kilometer afgelegd te hebben door modder, water en andere ellende, die grote Verjagen medaille ga binnenslepen. De dag van de laatste obstacle run van 2017! Ik moet er alleen nog even de laatste negentien kilometer voor ploeteren. En ploeteren wordt het zeker, want er zijn mij 1100 hoogtemeters beloofd. Deze Strong Viking obstacle run gaat de zwaarste hills editie ooit worden. De organisatie waarschuwt nu al dat je over deze editie twintig procent langer doet. Oh well, gelukkig is het de laatste.
Dit jaar stond dus in het teken van obstacle runs. Waar ik vorig jaar twaalf medailles in twaalf maanden wilde halen, wilde ik dit jaar een hele grote medaille binnenslepen. De Verjagen medaille van Strong Viking. Wat ik daar voor moet doen? Vier obstacle runs volbrengen van elk negentien kilometer. Negentien kilometer met meer dan veertig obstakels per run. Monkey bars, touwklimmen, mud trenches, hoge muren, zandzakken, ijsbaden en ga zo nog maar even door. Ik heb het allemaal gezien het afgelopen jaar en geef je graag een kleine recap.
Pull up die zenuwen
De eerste run was in mei en tijdens deze hills editie kwam ik erachter dat ik nu echt moet gaan werken aan de pull up. Dat zou mij zoveel helpen tijdens bepaalde obstakels, zoals het muurtje of de half pipe. Het zou daarnaast mijn vriend helpen, want dan heeft hij er minder werk aan. Ik ben nu nog afhankelijk van hem en heb bij iedere muur een voetje nodig. Wel zielig voor zijn rug… De volgende obstacle run van 2017 was de water editie in juni. Zonder zenuwen stond ik aan de start. Wel even heel anders dan het jaar ervoor! Toen was het mijn allereerste lange afstand en gierden de zenuwen door mijn lijf. Na afloop van de run was ik toentertijd ook echt gesloopt. Tegenwoordig is dat niet meer zo. Ik kan mezelf dus wellicht nog niet optrekken, maar ik heb wel degelijk enige vorm van progressie geboekt!
De Olympische gedachte
Voor de derde Strong Viking run ben ik afgereisd naar Gent. Deze water editie liep ik eveneens het jaar ervoor. De flashbacks vlogen mij wederom om de oren en ik kwam tot een mooie ontdekking. Vorig jaar was ik namelijk niet zo tevreden over mijn prestatie en was ik na afloop dan ook best teleurgesteld in mezelf. But why?! Dat is toch nergens voor nodig? Ik zit tegenwoordig gelukkig meer in de Olympische gedachte: deelnemen is belangrijker dan winnen. Wat ik hiermee bedoel te zeggen, is dat het meedoen aan een obstacle run al een uitdaging op zich is en dat je dus niet ontevreden hoeft te zijn als een bepaald obstakel niet lukt. Je kunt niet alles… Dus ik maak mijn borst al nat voor aanstaande zaterdag. Het wordt vast wel weer een slagveld but who cares! Ik sleep hoe dan ook die medaille binnen!
Marijke schrijft blogs over hardlopen, eten en reizen. Ze vliegt het liefst de hele wereld over en gaat geen uitdaging uit de weg. Haar doel voor 2019? Weer 12 medailles in 12 maanden behalen op haar hardloopschoenen.
