druk maken

Deze week had ik mezelf de opdracht gegeven om me niet druk te maken. Dit komt voornamelijk door het drukke weekend dat gepland stond en dat bijna zeker weten een logistieke nachtmerrie zou worden. Mijn vriend en ik moesten namelijk eerst zaterdagochtend van Utrecht naar Valkenburg rijden om daar om 12 uur te starten met de negen kilometer lange Caveman run. Vervolgens zouden we door moeten rijden naar het Belgische Waterloo waar we de reconstructie van de slag bij Waterloo zouden bijwonen ter ere van het 200-jarige bestaan ervan. Daarna zouden we dan weer terug naar huis moeten rijden. Veel kilometers en weinig tijd!

Om een deel van de kilometers te ondervangen kwam mijn vriend met het idee om al eerder naar Limburg te gaan zodat we zaterdagochtend in ieder geval niet op een onchristelijk tijdstip uit bed hoefden. De beslissing om er direct een mini-vakantie van te maken was daarna snel gemaakt en zo zaten we donderdagavond al in de auto richten het Zuiden. Uiteindelijk heb ik me op logistiek gebied alleen druk gemaakt over waar we donderdagavond zouden eten en over het gat waar het hotel stond dat mijn vriend had uitgekozen. Logistiek verliep alles soepel en we waren zaterdag zelfs ruim op tijd in Waterloo ondanks de drukte.

Debiele blessure

Waar ik me deze week echter wel druk over heb gemaakt, was mijn been. Vraag me niet hoe, maar ik heb het wederom voor elkaar weten te krijgen om mezelf op de meest debiele manier te blesseren. Ik ging dinsdag namelijk een klein stukje rennen voor de bus toen het in mijn been schoot. Direct stond mijn rechterbovenbeenspier in de fik en het enige dat ik dacht was: KUT! Toen mijn been de volgende dag nog steeds niet beter voelde begon ik me een beetje zorgen te maken en heb ik heel wijs mijn leg day van mijn Personal Body Plan overgeslagen. Op donderdag heb ik toch de fysio bij ons op kantoor om raad gevraagd en hij adviseerde me om voor de run mijn been in te laten tapen. Dat was natuurlijk geen optie aangezien mijn mini-vakantie donderdagavond van start zou gaan en mijn vaste fysiotherapeut in Utrecht zit. Ik zou gewoon moeten vertrouwen op het fysiologisch herstel van mijn eigen lichaam en mijn nieuwe beste vriend de foam roller… Ik maak me niet druk hoor….

Monkey bars en mud trenches

Zaterdagochtend voelde mijn been gelukkig best prima, zo goed zelfs dat ik op 100 meter na de Cauberg op heb weten te rennen. Alles ging lekker totdat ik van de monkey bars afviel op, natuurlijk, mijn rechterbil en -been. Onder de bars, die echt te hoog hingen, lag helaas niets dat mijn val kon breken. Opgeven is echter geen optie en daarom liep ik na een korte pauze ‘gewoon vrolijk’ door. Niet lang daarna moest ik echter de Geul oversteken via een aantal schots-en-scheef liggende pallets waardoor ik uitgleed en mijn been direct weer in de fik stond. Nu begon ik me toch wel een beetje druk te maken, want gaat opgeven dan toch een optie zijn?

Nadat ik mezelf door de mud trenches geworsteld had en door verschillende bakken met modder had getijgerd, kwamen we bij de keuzemogelijkheid om het bordje van de zes kilometer te volgen in plaats van de negen. Het volgen van de zes kilometer voelde alleen als opgeven totdat ik een groep meiden de mud trenches volledig zag skippen. Waar maakte ik mij ook alweer druk om? Ik kies misschien bij nader inzien wel voor een kortere afstand, maar ik heb alle obstakels wel naar mijn beste kunnen gedaan. Laat ik me hier vooral niet druk over maken!

Niet druk maken en los laten

Dat is alleen iets makkelijker gezegd dan gedaan, want de hele dag spookte de gedachte nog door mijn hoofd. Had ik dan echt wel genoeg mijn best gedaan? Had ik niet gewoon even mijn tanden op elkaar moeten bijten? Zelfs nu kan ik me nog druk maken over het feit dat ik de negen kilometer niet heb volgemaakt ook al weet ik dat ik het niet moet zien als opgeven. Ik denk daarom dat ik er verstandig aan doe om mezelf vaker de opdracht mee te geven om me niet druk te maken. Let it goooooooo…..