monkey bars

Ik heb een droom en die droom is wellicht minder diepzinnig dan je zou verwachten. In dit blog volgt geen mooie en inspirerende toespraak, zoals Martin Luther King natuurlijk wel had toen hij deze beroemde woorden uitsprak. Nee, mijn droom is heel oppervlakkig. Mijn droom bestaat uit het kunnen uitvoeren van de monkey bars. Dat ik in staat ben om eindelijk mijn angst voor het vallen aan de kant te schuiven en de monkey bars weet te bedwingen.

Een zak aardappels aan de monkey bars

Nu ik weer wat fanatieker ben gaan trainen voor mijn volgende obstacle run, is de wens ontstaan om dan eindelijk die monkey bars te kunnen doen. Zo hoepla, van voren tot aan het eind. Alle acht spijlen, of hoe lang de bar dan ook is. Ik wil dat graag kunnen, want ik vind dat onwijs stoer als je dat kunt! Wanneer ik naar iemand kijk die van stang naar stang slingert, werkt dat bijna een beetje hypnotiserend op mij. Het is gewoon heel sierlijk en het lijkt bijna makkelijk…
Maar zo makkelijk als het eruit ziet, zo moeilijk is het ‘in het echt’. Daar hang je dan aan de eerste spijl als een zware zak aardappelen waardoor die sierlijkheid ver te zoeken is. Het is denk ik vergelijkbaar met kunstschaatsen. Op tv ziet het er allemaal zo sierlijk en gemakkelijk uit, totdat je zelf als een verloren Bambi op het ijs staat onderwijl je benen onder je wegglijden. Ja dan piepen we wel even anders… Feit blijft wel dat ik, het liefst zo sierlijk mogelijk, die monkey bars wil kunnen bedwingen. Mijn angst om te vallen, staat hier alleen wel een beetje in de weg.

Ik heb ergens in mijn leven een angst voor hoogtes ontwikkelt en daarbij een angst om te vallen. Het maakt niet uit of ik nou maar tien centimeter boven de grond hang of zestig, die angst om te vallen blijft. Dat is gezien de hoogte van de meeste monkey bars voor mij een irreële angst. Met mijn één meter tachtig hang ik vaak echt maar tien centimeter boven de grond. Ergens in mijn hersenpan gaat het dus mis en durf ik niet een volgende stang te pakken. Bizar toch?

Zet de angst aan de kant

Deze week heb ik in ieder geval net zolang aan de monkey bars gehangen totdat ik die angst los kon laten. In eerste instantie heeft mijn vriend mijn enkels vastgehouden zodat ik met net iets minder gewicht van stang naar stang kon slingeren. Ik kwam alleen niet verder dan de helft, maar het gevoel van het overpakken kreeg ik zo wel door. Dit zou ik best moeten kunnen gezien mijn voorbereiding dacht ik. Iedere keer als ik namelijk in de sportschool kom, ga ik zo lang mogelijk in dode hang aan een stang hangen. Dit is ter bevordering van de grip en de spierkracht in mijn handen en armen.

Nadat ik van de week er weer een paar keer vanaf was gevallen, en natuurlijk gewoon op mijn voeten terechtkwam, kon ik mijn angst eindelijk laten varen. Nu moest het gebeuren! Ik zou die acht spijlen bedwingen, ze zijn van mij! Onder luid gezucht en gesteun, is het mij gelukt. De sierlijkheid is nog ver te zoeken, maar holy macaroni! Ik heb gewoon voor het eerst in mijn leven de monkey bars weten te bedwingen and I’m super proud. Nu hopen dat de monkey bars tijdens de Strong Viking in Gent precies hetzelfde zijn als degene waar ik nu op oefen…