De training voor de Nijmeegse Vierdaagse is in volle gang. And it better be, want dit wordt nog een bittere pil. Afgelopen zondag liepen mijn vriend en ik namelijk de verste afstand tot nog toe. We wandelden maar liefst 40 kilometer aan één stuk. Van tien uur ‘s ochtends tot kwart over vijf in de avond. Niets dan wandelen en de ene voet voor de andere plaatsen. Ik wist dat het zwaar ging worden, maar zo zwaar??? Poeh.. Daar had ik niet bij stil gestaan…

Zere voeten

Op de foto bij deze blog kon ik nog lachen. Ook al had ik er net 20 kilometer op zitten. Mijn benen raakten wel wat vermoeid en hier en daar voelde ik een pijntje. Geen drama, ik kon nog wel even. Voordat we aan deze reuzetocht begonnen, hadden we namelijk al een keer vijftien kilometer en twee keer 20 kilometer gelopen. Ik voelde mij zondag na 20 kilometer beter dan de afgelopen keren en dat stemde mij best tevreden. Het zou ogenschijnlijk nog wel zwaarder worden, maar dit varkentje kan ik toch gewoon wassen? Nou… Daar kwam ik vrij snel op terug. Toen we namelijk richting de 30 kilometer gingen, begonnen mijn voeten oprecht zeer te doen. Een pijn vanuit mijn botten. Een pijn die ik niet kan uitleggen, maar die je misschien wel kent wanneer je lang op je voeten hebt gestaan.

Hoe ga ik die Vierdaagse volhouden?

Het ene moment ging de tijd en de afstand sneller voorbij dan de andere, maar na kilometer 35 zag ik nergens meer de lol van in. Het huilen stond mij letterlijk nader dan het lachen. Mijn hemel, ik had het ZWAAR! Alles lichaamsdelen onder mijn heupen deden zeer. Ik had het heel koud met rillingen en was met vlagen misselijk. Ik was serieus in staat om gewoon op de stoep te gaan zitten en daar te blijven. Fikker maar op. Ik stop. Dat was dan ook het moment waarop ik heel misschien een traantje heb moeten wegpinken. Oké, niet heel misschien. Ik moest gewoon een beetje huilen omdat ik het niet meer zag zitten. Grote baby dat ik ben, maar hallo! Hoe moet ik zo’n afstand plus nog tien kilometer extra, vier dagen lang vol gaan houden? Hoe dan???

Uit die vraag ben ik nog steeds niet. Helemaal niet omdat ik na thuiskomst gewoon koorts bleek te hebben. Nogmaals, hoe dan?? Ik ben een mens met naar mijn idee best een prima conditie en dan zou ik niet eens een dag van zeven uur wandelen vol kunnen houden? Beetje vreemd is het wel en ik baalde er dan ook wel flink van. Maar niet getreurd. Hoe ik het ga doen weet ik dan misschien nog niet, maar dat ik het ga doen, is wel zeker. De eerste keer dat ik 20 kilometer liep, was ook geen pretje dus ik ga er gewoon vanuit dat het went. I should grow on you ofzo en nog dertig van die dooddoeners. Zo kom ik er wel hoor!

Van plasplek naar plasplek

Weet je trouwens wat misschien wel een van de grootste praktische problemen was aan zo’n lange wandeltocht? Het feit dat je moet plassen en er bijna nergens een gelegenheid is om dit te doen! Er zijn gek genoeg weinig tankstations, café’s of openbare toiletten in de dorpen rondom Utrecht. Gek genoeg zijn er zelfs weinig bosjes waar je even op je gemak ‘uit de broek kunt’, zoals mijn moeder zou zeggen. Ik heb echt van plasplek naar plasplek geleefd en dat maakt het wandelen soms wat ongemakkelijk. Gelukkig hebben ze tijdens de Nijmeegse Vierdaagse gewoon dixies langs de kant staan, want vier dagen lang 50 kilometer wandelen met een blaas die op klappen staat… Dat zie ik niet zitten.