De Nijmeegse Vierdaagse | De Eerste Blaren 

Die Nijmeegse Vierdaagse komt eng dichtbij. Volgende maand is het al zover en ik word daar best een beetje bang van. Goed, het enige dat we kunnen doen nu is ons zo goed mogelijk voorbereiden en dan gewoon gaan. Gisteren trokken we er daarom weer op uit voor een wandeling van 40 kilometer. Die afstand hadden we al een keer gedaan en ondanks vele lichamelijke ongemakken, kwamen we er redelijk goed uit. We hoopten op een soortgelijk eindresultaat, maar met wandelen loopt blijkbaar ook niet alles zoals je had gedacht…

Wandelen is niet leuk

We hadden het moeilijk gister. Het leek wel drie keer zo zwaar als de vorige lange wandeltocht zo’n vier weken geleden. Misschien komt het doordat we precies dezelfde route liepen als de vorige keer. Je weet dan een beetje te goed hoe ver het nog is. Misschien door de warmte. Of misschien komt het doordat ik wandelen eigenlijk gewoon helemaal niet leuk vind. In ieder geval niet deze afstanden. Ik vind het bijvoorbeeld prima om in de herfst, wanneer de bomen zo mooi gekleurd zijn, een stukje van tien kilometer te wandelen. Maar alles langer dan 20 kilometer is gewoon andere koek.

Of misschien komt het doordat we nu alweer vier weekenden achter elkaar geen lange afstand gewandeld hadden. Eerst waren we een weekend weg ter ere van het 40-jarig huwelijk van mijn ouders, het weekend daarop hadden we de Strong Viking run, daarna was ik een weekend naar Lille met mijn zus en afgelopen weekend vond het prachtige huwelijk van Esther plaats. Allemaal hele leuke dingen natuurlijk, maar tijd voor een lange wandeling zit er dan niet meer in. Dus misschien snap je dat de wandeling aan alle kanten een beetje tegenviel.

We willen geen blessures

Al voor de 20 kilometer hadden we beide last van onze knieën, enkels en voeten. Dat alles tezamen heeft ons halverwege doen besluiten om niet precies dezelfde route als de vorige keer te lopen omdat je dan niet eerder naar huis kunt. Als je dan teveel pijn hebt aan een lichaamsdeel, zit er niets anders op dan door te lopen. Nu we zo kort voor de Vierdaagse zitten, leek het ons daarom verstandiger om dichter bij huis te blijven om blessures te voorkomen. Ondanks dat het enigszins voelt als falen, ben ik er toch wel blij mee dat we hier ook echt gebruik van hebben gemaakt. We zijn namelijk na 33 kilometer naar huis gegaan, want alles deed wel erg zeer deze keer. Spieren, pezen, botten en gewrichten. Alles deed zeer. Daarnaast hebben we beide onze eerste blaren gelopen, iets waarvan ik ’s ochtends nog zei dat het zo fijn was dat ik er nog geen had… I jinxed it… Kortom: we hebben niet genoten van de wandeling en zien het als een slechte generale repetitie voor komend weekend wanneer we beide dagen moeten wandelen. Zaterdag staat er een wandeling van 40 kilometer op het programma en zondag in ieder geval 20.

Dat geeft ons precies vier dagen om te herstellen. De blaren zijn gelukkig nog heel, maar zitten wel op een rottige plek. Ze zitten op mijn hakken, precies op de plek waar de binnenzolen in mijn wandelschoenen ophoudt. Bij mijn vriend zitten ze toevallig op dezelfde plek. Wellicht kwam het door de warmte dat we hier nu beide ineens last van hadden. Ook wel weer goed, want dan komen we hopelijk in juli niet voor verrassingen te staan. We shall see. Mijn nieuwe hoedje beviel in ieder geval goed! Ik moest ‘m alleen af en toe wel even vasthouden vanwege de harde wind. Had ik nou maar een kleiner maatje gekocht, dan had ik daar geen last van gehad.