Vierdaagse

Man, man, man, wat heb ik veel lieve berichtjes gekregen op mijn blog van vorige week. Dank jullie wel! Mijn wandeldip is er helaas niet minder van geworden, maar ik heb er wel iets meer vertrouwen in gekregen. Als ik jullie verhalen namelijk mag geloven, is het wandelen tijdens de Nijmeegse Vierdaagse één groot feest. Oké, het gaat helaas alsnog wel pijn doen, maar de sfeer maakt veel goed. Daarnaast vind ik het heel fijn om te horen dat ik dus niet de enige ben die zo worstelt met haar voeten en benen. Gek genoeg stelt dat mij wel een beetje gerust.

Ik zou namelijk helemaal niet weten wat normaal is en wat niet. Wat zou je nou moeten voelen na 50 kilometer wandelen? Is het normaal dat mijn voeten eruit zien alsof er een vrachtwagen overheen is gereden? Hoor je zulke dikke worstentenen te hebben en een gekke rode uitslag die warm aanvoelt? I don’t know, want ik heb nog nooit met het spreekwoordelijke wandelbijltje gehakt. Daarom vind ik het fijn om ook jullie ervaringen te horen. Dank daarvoor!

Alleen maar rondjes lopen

Gisteren hebben mijn vriend en ik in ieder geval onze laatste training volbracht. 50 Lange en saaie kilometers. Kilometers die niet voorbij leken te gaan en waarvan de moed mij wederom in de schoenen zakte. Wellicht kwam dat ook doordat we rondjes liepen en steeds langs huis kwamen voor eten, drinken en het toilet. Iedere keer weer van huis vertrekken, was het moeilijkst. Helemaal de vijfde en laatste keer. Het was zo verleidelijk om thuis te blijven, de bank schreeuwde als het ware onze namen. Wanneer je benen zo stijf aanvoelen, wil je daar best graag aan toegeven.

Wandelen en een scootmobiel duwen

Wanneer ik eenmaal weer op gang ben, trekt de stijfheid op zich redelijk snel weg. De pijn in mijn voeten blijft alleen wel. Helaas. Toen we echter net weer lekker op gang waren, kwamen we een oude man in nood tegen. Hij stond voor het stoplicht in de felle zon en zijn scootmobiel weigerde dienst. Mijn vriend en ik hebben hem naar de overkant geduwd en in de schaduw gezet. Gelukkig was er toevallig een dame voorbij gefietst die hem kende en wist waar de meneer woonde. Zij heeft het huis gebeld om ervoor te zorgen dat de meneer opgehaald kon worden. Na even stil gestaan te hebben, waren mijn vriend en ik de scootmobiel toch verder gaan duwen en ineens deed hij het weer. Meneer zwaaide nog en weg was hij.

Wat niet weg was, was de stijfheid in onze benen. Die was gewoon weer terug. Dit zou een lang rondje worden… Hoe graag ik mensen ook help die dat nodig hebben, hoop ik niet dat ik tijdens de Vierdaagse mensen tegenkom die hulpbehoevend zijn. Hen strak voorbij lopen kan ik niet, maar het zou mijn wandelgemak wel ten goede komen.

De laatste kilometers voor de Vierdaagse

Dus dat was de laatste training voor de Nijmeegse Vierdaagse. Met vijf rondjes van tien kilometer sluiten we een trainingsperiode van drie maanden af. Drie maanden vol met uitslag, blaren, pijn en gewandelde kilometers. Hopelijk heb ik goed genoeg getraind en valt het wandelen tijdens de Vierdaagse niet al teveel tegen. Ik hoop ook dat het weer meezit. Niet te warm en zonder regen, dat zou perfect zijn. Zondag was het net een beetje te zonnig en warm. Zo zonnig dat ik inmiddels een magische witte korte broek aan heb… Dat is natuurlijk niet het ergste, maar het mag wel echt een stuk minder warm. Laat de weergoden dus met ons zijn en moge onze voeten ons 200 kilometer lang met zo min mogelijk pijn voortdragen. Amen.

Mocht je het trouwens leuk vinden om mij live te volgen tijdens de Nijmeegse Vierdaagse, dan kan dat via mijn Instagram. Ik zal voor ieders vermaak het verloop van de Vierdaagse met jullie delen via mijn Insta Stories.