We gaan vandaag even terug in de tijd, want ik wil je graag meenemen naar zondag 10 maart 2013, de dag van de City Pier City loop in Den Haag. Het is de dag waarop ik voor het eerst mee heb gedaan aan een tien kilometer loop. Dit moment zou eigenlijk al eerder hebben plaatsgevonden, maar door de welbekende scheenblessure had ik in september de Singelloop in Utrecht aan me voorbij moeten laten gaan. Nu was het moment dus daar… Helaas… In de weken voorafgaand aan de run had het vreselijk hard gesneeuwd waardoor ik niet echt had getraind. Glad, koud en nog meer van dat soort excuses. Het verst dat ik ooit had gelopen was zeven kilometer. In blokjes van vijftien minuten rennen met steeds wandelpauzes tussendoor weliswaar. Van een goede voorbereiding kunnen we dus niet spreken. Opgeven is echter geen optie dus klapperend van de kou en met kriebels in mijn buik verscheen ik die zondag aan de start.
Zenuwachtig was ik stiekem wel een beetje. In mijn Runkeeper had ik een workout geprogrammeerd bestaande uit vijf keer vijftien minuten rennen, afgewisseld met twee minuten wandelen tussendoor. Ik dacht in die tijd wel te kunnen finishen en als het echt niet zou gaan, kon ik altijd nog de rest van de loop gewoon wandelen. Ik moest en zou in ieder geval over die finish komen. Die medaille was van mij!
Liggen in foetushouding
Toen klonk ineens het startschot, DAAR GAAN WE DAN! De vriendin waarmee ik vandaag de dag nog steeds verschillende ‘loopjes’ doe, was ik na vijf minuten al kwijt. Gelukkig had ik goed onthouden dat het volgen van je eigen tempo het belangrijkste onderdeel van volhouden was. Hardlopers zijn immers doodlopers en wanneer je sneller loopt dan je eigenlijk kunt, houdt je het zeker weten niet lang vol. Al vrij snel had ik mijn eigen tempo gevonden en was het eerste kwartier zo voorbij. Het ging zo lekker dat ik besloot om door te lopen, dat tweede kwartier plus die twee minuten konden er nog wel bij! En ook na het tweede kwartier voelde ik me nog redelijk oké. Toen het derde kwartier voorbij was, begon ik het alleen redelijk moeilijk te krijgen. Totale verzuring van mijn benen, maar toch ben ik niet gaan wandelen. Ik zat inmiddels op de zevende of achtste kilometer en wilde het liefst in foetushouding op de straat gaan liggen. Sneeuw of niet, liggen zou ik. Ik wist alleen ook dat als ik zou stoppen met rennen, ik nooit meer zou beginnen.
Verdien die medaille
De laatste twee kilometer heb ik een continue strijd met mezelf gevoerd. “Nee, je gaat niet wandelen” en “doei, ik stop er nu mee” zijn de twee zinnen die het meest door mijn hoofd spookten. Plus een aantal krachttermen die ik hier niet zal herhalen. En ineens was het allemaal voorbij en rende ik in één uur en elf minuten over de finish. WAUW, wat was ik trots op mezelf. Die medaille had ik meer dan verdiend!
Nike Women’s Race Series
De moraal van deze trip down memory lane is dat je niet moet twijfelen aan je eigen kunnen en elke uitdaging aan moet grijpen zodat je jezelf versteld kunt laten staan. Ga je daarom de uitdaging met ons aan? Ren jij op 16 mei samen met het 52Challenge Runs Amsterdam team de Nike Women’s Race Series dwars door de stad? Voor sommigen zal het de eerste tien kilometer race zijn terwijl anderen hun nieuwe PR willen neerzetten. Ja, het gaat zwaar zijn en ja, we zullen ons in het zweet werken. Aan de andere kant staat dan wel een heel belangrijk iets: we gaan deze uitdaging samen aan!
Marijke schrijft blogs over hardlopen, eten en reizen. Ze vliegt het liefst de hele wereld over en gaat geen uitdaging uit de weg. Haar doel voor 2019? Weer 12 medailles in 12 maanden behalen op haar hardloopschoenen.
