hardlopen

Het leuke aan 52Challenge is onder andere dat je jezelf steeds opnieuw kunt verbazen. Je raadt het misschien al, want precies dat deed ik dus afgelopen zaterdag tijdens de laatste etappe van de grootste estafetteloop ter wereld: de Batavierenrace. De Batavierenrace is een jaarlijks terugkerend hardloopevent waarbij meer dan 8500 studenten, in teams van 25 lopers, maar liefst 175 kilometer afleggen van Nijmegen naar Enschede. Ik mocht hier via mijn werk aan meedoen, aangezien wij al jaren hoofdsponsor van dit studentensportevent zijn.

Goede voorbereiding

Dus ik stond samen met nog vier andere collega’s zaterdag op de Grote Oude Markt in Enschede aan de start van de 7,7 kilometer lange etappe. Mijn voorbereiding was natuurlijk weer optimaal, zoals altijd. Mijn laatste rondje hardlopen was de kwart marathon in Rotterdam geweest en dat was twee weken geleden… Sindsdien had ik in die tijd ‘flink’ mijn benen getraind en daar zoveel spierpijn van gehad dat ik het rennen maar even had overgeslagen. Ik wilde mijn rechterbovenbeen namelijk niet nog verder belasten. Afgezien van wat zeurende spierpijn voelden mijn benen wel goed. Dus wat dat betreft verloopt het herstel van mijn bovenbeenblessure vooralsnog voorspoedig.

Een rondje rennen zou dan ook wel moeten kunnen. Volhouden zou ik het zeker en aangezien ik mij sinds mijn goede voornemen niet meer druk maak over de tijd, had ik alleen last van de normale dosis gezonde spanning voor aanvang van de etappe. Er hangt altijd een speciale sfeer in zo’n startvak en daar kan ik echt onwijs van genieten.

Een PR op de vijf kilometer

Zo ook van het rennen. Ik ging samen met een collega van start en heb in de eerste kilometer nog een paar gezellige filmpjes gedraaid. Het tempo zat er direct lekker in en alles voelde goed. Ik heb, afgezien van een verplichte stop om mijn veters te strikken, echt onwijs lopen vlammen. Holy shitballs, ik was zo hard aan het rennen dat ik onderweg al vreselijk van mezelf onder de indruk was! Daar stopte de verbazing echter niet, want er zat nog meer in die benen van mij voor de eindsprint. Uiteindelijk heb ik de etappe met een mooi gemiddelde pace van 5:30 gelopen in een tijd van 42 minuten en 22 seconden en heb ik gewoon een PR gelopen op de vijf kilometer van 27 minuten en vijf seconden. BAM!

Realistische kijk op de zaak

Zonder doel, zonder drang. Gewoon oprecht lekker lopen door juist het tijdsdoel los te laten. Daarmee wil ik niet zeggen dat je geen grote doelen voor jezelf kunt stellen of dat je dan überhaupt maar geen doel moet hebben. Die moet je namelijk zeker weten wel hebben, want anders kun je geen persoonlijke ontwikkeling doormaken. Je moet alleen wel realistisch zijn en bovenal eerlijk naar jezelf. Je gaat niet van de één op de andere dag jouw doel bereiken om een snellere tijd op de tien kilometer neer te zetten. Not gonna happen!

Wat je wel kunt doen is jouw doel opknippen in behapbare brokjes van steeds kleine tussendoelen. Daarnaast kun je door een realistische kijk op de zaak, jezelf positief verrassen. Zo kan het dus voorkomen dat je net zoals ik een tijdsdoel moet loslaten om een groter doel te behalen. Mijn doel is namelijk om blessurevrij te zijn en dat doel bereik ik alleen maar door er hard voor te werken, eerlijk te zijn naar mezelf en door soms dingen te laten voor wat ze zijn. Lesson learned en wederom heb ik weer een realistischer kijk gekregen op hardlopen 😉