Roet In Het Eten 

Daar lag ‘ie ineens, de eerste oproep om bloed te komen doneren bij de bloedbank. Aaaah! Aan de ene kant was de oproep natuurlijk een goed teken, want ik weet nu in ieder geval zeker dat ik geen enge ziektes heb, maar aan de andere kant komt die enge dikke grote naald wel heel erg dichtbij. Wie A zegt, moet echter ook B zeggen en daarom zou ik deze 52Challenge week voor het eerst een halve liter bloed gaan doneren. Vorige week heb ik mezelf er de hele week geestelijk op voorbereidt en mijn plan was om direct maandagavond bij de bloedbank langs te gaan. Je kunt het maar beter direct gehad hebben dacht ik zo. Ik was er klaar voor, kom maar op met die grote dikke naald!

Plassen in een potje

Dingen gaan alleen soms niet zoals je ze in eerste instantie hebt bedacht. Helaas is mijn plan deze week dan ook een plan gebleven, want ik werd zaterdagochtend wakker met buikpijn, een aanblijvende drang om te plassen en pijn bij het plassen. Je raadt het al; ik had een dikke vette blaasontsteking. Nadat ik eerst heel sjiek in een potje had geplast en hiermee naar de huisartsenpost was geweest, kreeg ik een antibioticakuur mee die gelukkig vrij snel begon te werken. Thank god, want dit doet zo zeer!

Nu was het ‘probleem’ van de ontsteking misschien wel opgelost, maar door die bewuste ontsteking en de bijkomende antibiotica mag ik pas in augustus bloed doneren omdat je bloed eerst echt ontsteking- en antibioticavrij moet zijn. Die blaasontsteking gooit dus mooi even roet in het eten. Je zou misschien kunnen denken dat ik dat helemaal niet erg vind, maar gek genoeg vond ik het een behoorlijke tegenvaller. Ik keek er namelijk als een huis tegenop en had mezelf de hele vorige week moed ingepraat om toch over mijn eigen angst heen te komen. Jammer dat ik dat straks nogmaals moet doen…

Lekker los laten

Daarnaast gaat het dwangneurose technisch ook niet helemaal goed wanneer je plan niet gaat zoals je het had bedacht. Daarom had ik mezelf een opdracht meegegeven deze week om de challenge week alsnog nuttig te besteden. Die opdracht luidde heel simpel: laat het los….

Dat klinkt makkelijker dan gedacht, want ik kan het er echt moeilijk mee hebben. Een plan bedenk je namelijk niet zonder reden en wanneer dit plan geen doorgang kan vinden door menselijk falen, oei… Dan heb je me wel hoor. Helemaal wanneer dit menselijk falen aan mezelf te wijten is. Maar goed, de bedoeling was dus om het los te laten deze week en ik heb er gelukkig wel wat van geleerd.

Mezelf te kort doen

Wanneer je een plan bedenkt, komen daar automatisch bepaalde verwachtingen bij kijken en die verwachtingen kunnen vervolgens belemmerend werken. Ja, het is goed om een plan en bepaalde verwachtingen te hebben, maar niet als je jezelf en misschien anderen daarmee te kort doet. Het heeft namelijk in het geval van de blaasontsteking en het niet naar de bloedbank kunnen helemaal geen zin om er onnodig lang over in te zitten heb ik gemerkt. Daar doe ik mezelf te kort mee. Dingen gaan nou eenmaal niet altijd zoals ik ze had bedacht. Het is natuurlijk jammer dat ik mezelf nu een tweede keer moed in moet praten, maar ach daar komen we ook wel weer over heen.