sportkeuring

De voorbereidingen voor mijn eerste halve marathon zijn in volle gang. Dat mag natuurlijk ook wel, want ik sta volgende maand al aan de start in Parijs! Qua hardlopen lig ik een klein beetje achter op schema, maar dat mag de pret niet drukken. Het hotel is al geboekt en deze week heb ik een sportkeuring ondergaan. Ik ben gezond verklaard en mag dus officieel meelopen op 5 maart!

Wanneer je namelijk in Frankrijk mee wilt doen aan een sportevenement, zoals een halve marathon, moet je gekeurd worden door een dokter. De organisatie wil zeker weten dat je gezond bent en vraagt om een medisch certificaat. Ergens begrijp ik het wel, want je wil natuurlijk niet dat iemand ergens op het parcours het lootje legt. Nou stelt zo’n keuring in Frankrijk niet heel veel voor. Je gaat daar naar een willekeurige huisarts. Die kijkt even in je ogen, oren, mond en neus, je betaald 50 euro en gaat weg met een ondertekend briefje. Een clean bill of health is daar makkelijk binnen te slepen. Ik heb het ooit moeten doen omdat ik in Zuid-Frankrijk mijn duikbrevet wilde halen, vandaar dat ik dus dacht dat dit in Nederland ook zo makkelijk te verkrijgen zou zijn. Hier werkt het echter toch iets anders helaas.

Uitgebreide sportkeuring

Mijn huisarts wilde het medisch certificaat niet ondertekenen en dat betekende dat ik mezelf moest laten keuren door een speciale keuringsarts. Ik kwam na even zoeken op het wereldwijde web uit bij het Sport Medisch Advies Centrum in Utrecht. Zij doen allerlei sportkeuringen die ook nog eens vergoed worden door mijn zorgverzekering. Mooie bonus, want zo’n keuring kost dus gewoon 110 euro! Ze nemen dat keuren daar overigens heel serieus. Tijdens mijn keuring is er bijvoorbeeld zelfs een hartfilmpje gemaakt! Gelukkig ben ik nog onder de 35 jaar, want anders had ik ook nog een hartfilmpje moeten laten maken nadat je een half uur had gefietst. Gekkenhuis!

Verder heeft de dokter naar mijn hart en longen geluisterd. Mijn bloeddruk werd gemeten. Er is op mijn buik geklopt en in mijn keel gekeken. Ik moest op één been door mijn knieën zakken en op mijn hurken zitten. Hij keek naar de flexibiliteit van mijn gewrichten, dat natuurlijk wel wat tegenviel. 😉 Ik kreeg vervolgens een stel zuignappen op mijn borst, polsen en enkels voor het hartfilmpje. Daarna werd ik gewogen, mijn lengte werd gemeten en ik kreeg ook nog een huidplooimeting om mijn vetpercentage te berekenen.

Vind je mij dik?

Nu komt denk ik wel de grootste grap van die hele keuring. De dokter zei dat ik gezond was en dat alles er netjes volgens het boekje uitzag, maar dat mijn vetpercentage wel wat hoog was voor mijn leeftijd. In mijn verbazing vroeg ik direct aan hem of hij me dik vond, maar dit grapje was niet aan hem besteedt. Hij vervolgde dat als ik twee tot drie kilo zou afvallen, ik helemaal volgens het boekje zou zijn. “Wanneer andere mensen tegen je zeggen dat je er ongezond uitziet, dan zit je dus eigenlijk goed.” Excuse me??

Ik ben na de keuring met mijn ondertekende certificaat naar huis gegaan en ik heb een heerlijk ei gebakken. Ik heb de dag afgesloten met een groot bord pasta die ik heb weggespoeld met een paar glazen rode wijn. Twee kilo, twee smilo. Ik ben 1,81 lang, weeg momenteel 75 kilo en heb een vetpercentage van 29,7 procent. Ik vind het gezegend!