Dit jaar staat in het teken van obstacle runs. Ik heb mezelf namelijk als doel gesteld om vier obstacle run te lopen van elk negentien kilometer. Dat doe ik natuurlijk niet zomaar, want er moet wel wat te halen zijn. Nu is het wel zo dat een kinderhand snel gevuld is, aangezien ik gewoon m’n bed uitkom voor een hele grote medaille. Afgelopen zaterdag stond ik aan de start van mijn vierde en laatste obstacle run van 2017. Met het volbrengen van deze run zou ik dan eindelijk die grote verjagen medaille binnenslepen. Ik heb alleen wel het zwaarst voor het laatst bewaard, want in deze challenge waren die laatste loodjes bijna niet te tillen.
Al die hoogtemeters
Om deze challenge tot een goed einde te brengen moest ik dus nog één obstacle run doen. Daarvoor heb ik de Strong Viking hills editie in de buurt van Keulen uitgekozen vanwege het weer. Op een later tijdstip in het jaar vind ik het namelijk te koud voor zo’n run. In 2014 liep ik halverwege oktober bijvoorbeeld blauwbekkend over het parcours en daarmee gaat voor mij de lol er wel een beetje af. De algehele weersverwachting gaf dus de doorslag, maar daarbij was ik wel even vergeten te kijken naar de omgeving. Deze hills editie vond niet zonder reden plaats in het Bergischer land waardoor het parcours van de negentien kilometer een hoogteverschil van maar liefst 1100 meter had. Reken maar dat je die benen gaat voelen!
Keep your eyes on the prize
Die hoogteverschillen maakten de run extra zwaar. Helemaal tijdens de eerste negen kilometer ging je continu berg op, berg af. Voor mijn gevoel waren we meer aan het lopen dan dat we obstakels tegenkwamen. Daarbij komt ook nog dat het van tevoren en tijdens de run veel regende waardoor bijna het hele parcours bedekt was met een dikke, glibberige laag modder. Ik gleed steeds uit en in combinatie met de hoogteverschillen, speelde een oude bovenbeenblessure weer op. Je kunt misschien snappen dat ik tijdens de run het niet altijd even naar mijn zin had… Er speelde dan ook maar een gedachte door mijn hoofd: keep your eyes on the prize Marijke.
Ik ben een Strong Viking
Aan alles komt gelukkig een eind en ik mocht na de finish mijn laatste bandje in ontvangst nemen. Na het douchen, heb ik alle vier de bandjes om mijn pols geschoven. Yes, hiermee mag ik dan die Verjagen medaille op gaan halen. Ineens was het moment waar ik heel 2017 al naar uitkijk daar. Oké, misschien is heel 2017 een beetje overdreven. Ik liep de eerste race tenslotte pas in mei dus het gaat meer om een zomerperiode… In ieder geval is deze challenge na 76 kilometer hollen, klimmen, kruipen, hangen, springen en ploeteren, volbracht. En nu ga ik iets vertellen waardoor je mij misschien een dikke, vette aansteller vindt. Ik vond het namelijk best een speciaal moment. Ik wil niet zeggen dat ik er tranen van in m’n ogen kreeg, maar ik voelde toch wel wat emoties in mij opborrelen. Ik besefte mij denk ik heel goed dat het bijzonder is dat ik dit heb kunnen doen. Vier obstacle runs volbrengen van ieder negentien kilometer in een periode van vijf maanden, dat doet niet iedereen mij na. Daarbij komt ook nog eens dat ik een dusdanige goede gezondheid heb die ervoor zorgt dat ik dit überhaupt kan doen. Het hebben van een goede gezondheid is namelijk niet vanzelfsprekend.
Om bovenstaande redenen had ik dus even een ‘count your blessings’ moment ook al ben ik niet gelovig en gruwel ik van mensen die #blessed gebruiken. Ik ben gewoon blij, meer dan tevreden en trots op mezelf. Ik kan denk ik nu met recht zeggen dat ik een Strong Viking ben. Het is een mooie prestatie. Volgend jaar ga ik echter wel weer wat anders doen. 😉
Marijke schrijft blogs over hardlopen, eten en reizen. Ze vliegt het liefst de hele wereld over en gaat geen uitdaging uit de weg. Haar doel voor 2019? Weer 12 medailles in 12 maanden behalen op haar hardloopschoenen.
