strong viking 1

Nummer één van vier zit erop: ik heb het eerste Strong Viking overwinningsshirt en rubberbandje van 2017 binnen. Afgelopen zaterdag gingen mijn vriend en ik over hoge heuvels en door diepe modderpoelen tijdens de negentien kilometer lange obstacle run in Amsterdam. Dit allemaal om na vier van dit soort runs in 2017 de allergrootste medaille ooit binnen te slepen: de Verjagen medaille. Dat het zwaar werd, wist ik van tevoren. Ondanks dat blijf ik het wel immens leuk vinden. Ook deze keer weer.

De dikste modder ooit

Wat het zo leuk maakt? Onder ander dat de geur van dikke strontmodder je op een gegeven moment tegemoet komt. Het klinkt misschien niet zo lekker of leuk, maar het is wel het moment waarop ik denk: “Yes, we mogen weer!” Ik moet toegeven: dit was echt de beste modder die ik ooit heb gehad tijdens een Strong Viking. Chapeau voor het hoofd modder bij deze. Direct in de eerste bak stond ik tot m’n middel muurvast. Om me heen hoorde ik alleen maar gezucht, gekreun, gelach en bemoedigende woorden. “Pak mijn hand, dan help ik je eruit.” De sfeer in de mud trenches, en tijdens de hele run, is altijd top! Ik denk dat je er een keer geweest moet zijn om het helemaal te snappen. 😉

Hangen als een verloren zak stront

Niet alles kan natuurlijk top zijn. Net na de modder, dat bij praktisch iedereen tot borsthoogte zat, stond bijvoorbeeld het obstacle de brother hill. Een schuine wand van zo’n vier meter hoog die je alleen maar met de hulp van anderen kunt bedwingen. Je staat bij de brother hill ook nog eens tot je knieën in het water, wat de moeilijkheidsgraad wel verhoogd… Succes met boven komen. Het grote menselijke toren bouwen kon beginnen. Een lange man ging als eerste staan waarna mijn vriend op zijn schouders ging staan tegen de wand aan. Toen moest ik… Och en daar hang je dan op een gegeven moment als een verloren zak stront terwijl je met één voet in de nier van je vriend staat en er iemand aan je arm je omhoog probeert te sjorren. Die arme jongens. Moesten ze even 75 kilo dood gewicht naar boven tillen… Pffft, er zijn toen meerdere momenten geweest waarop ik dacht ‘laat me maar gewoon vallen’. Eenmaal boven besefte ik me temeer dat het nu ECHT tijd wordt dat ik mezelf kan optrekken. Dit gaat natuurlijk weer nergens over. Dus ook al was ik boven gekomen, voelde het niet als een hoogtepunt.

Tijgeren met psoriasis

Wat wel een hoogtepunt was daarentegen, was de afdaling in de skihal. Oké, ik moest eerst de skihal tientallen meters omhoog rennen, maar daarna mocht ik op een sleetje naar beneden! Dat had ik graag nog een keer gedaan, want dat ging lekker hard. Ik sjeesde iedereen voorbij. Verder waren er een aantal nieuwe obstakels waar kracht belangrijk was. Die kracht zat er gelukkig nog wel in bij me, wat het zelfvertrouwen dan weer goed doet. Het vele tijgeren viel me dan wel weer tegen en dat komt door die stomme psoriasisplekken op mijn ellebogen. Begrijp me niet verkeerd, normaal zit ik niet met die plekken, maar wel als ze direct openliggen na 200 meter een heuvel omhoog tijgeren. En toen moesten we nog zestien kilometer… Ik heb er halverwege nog een verband omheen laten doen door de EHBO ter bescherming, maar ook dat mocht niet veel baten. Hoe ik dit in juni tijdens de Water Edition ga oplossen, weet ik nog niet. Mocht iemand nog tips hebben, dan zijn die meer dan welkom!

Het was dus wederom een toffe ervaring. Ja, ik ben stuk gegaan en echt compleet leeg geraakt, getuige mijn intens gare hoofd op de foto. Ik zit onder de blauwe plekken en werkelijk iedere spier in mijn lichaam is zuur. Zoals ik donderdag al zei, hield de voorbereiding te wensen over. Die spierpijn is dan ook echt niet gek. Hoe ik het bekijk, is dat het alleen maar kansen biedt voor de volgende editie. Die is alleen al wel op 17 juni. Ik ga dan ook maar snel aan de bak. Oké, morgen dan… Nu doet alles nog een beetje teveel pijn 😉

P.S. met de nier van mijn vriend gaat het overigens ook weer prima.