De spierpijn is weer schreeuwend hard aanwezig op het moment van schrijven van deze blog. De tweede dag is altijd het ergst. Ik heb niet overal evenveel spierpijn, maar ik denk dat ik prima kan zeggen dat iedere spier in mijn lichaam wel zuur is. Van mijn vingers en handen tot mijn kuiten en enkels. Aangevuld door twee mooie grote blauwe plekken op de binnenkant van mijn biceps en de blauw uitgeslagen kuiten. Het was dus weer leuk afgelopen zaterdag tijdens de Strong Viking Obstacle Run. Mijn tweede rubberbandje voor de 19 kilometer is binnen. Nog twee obstacle runs te gaan tot de felbegeerde Verjagen medaille.

Superzenuwachtig

Het is jammer dat de edities van vorig jaar niet meetelden, want anders had ik die medaille afgelopen zaterdag al binnengesleept. Dit was namelijk mijn vierde lange afstand. Och en ik weet die allereerste keer nog zo goed. Dat was de water edition van 2016 en ik was van tevoren een partij zenuwachtig! Man, ik kon er bijna niet van slapen en kreeg in de ochtend met moeite een hap door m’n keel. Daarna deed ik in september mee met de editie in Gent en was ik net zo zenuwachtig. Wederom deed ik geen oog dicht vanwege de zenuwen. Zal het allemaal wel lukken, kan ik het wel aan, val ik niet ergens van af, zijn er veel hoogte obstakels, enzovoort. Mijn spreekwoordelijke gedachtentrein denderde maar door.

Een echte dare devil

En nu, een jaar later, heb ik als een roos geslapen. De zenuwen zijn weg, want die zijn nergens voor nodig. Ik bepaal mijn eigen grens en dat betekent dat ik ga wandelen als ik niet meer kan rennen en dat ik angsten overwin tot een bepaalde hoogte. Die twaalf meter hoge glijbaan bijvoorbeeld, die sla ik gewoon over. I did it once en ik hoef het niet nog een keer te doen. Nou wil het toeval dat wij zaterdag bij de glijbaan in kwestie aankwamen toen deze net buiten werking was. Ja, echt heel jammer… Ik heb daarvoor in de plaats wel andere hoogte obstakels getrotseerd. Zo ben ik onder andere van een bruggetje afgesprongen in het water. Dat klinkt wellicht wel wat spannender dan dat ik nu in eerste instantie doe voorkomen, maar voor iemand met hoogtevrees is het heel wat.

Het bruggetje was namelijk niet meer dan twee meter hoog en ik ben zelfs nog eerst op mijn gat gaan zitten alvorens ik erin ‘sprong’. Een echte dare devil of niet?! Verder ben ik wel zonder al teveel problemen over hoge muurtjes gekomen. Het blijft gewoon eng als je bovenop zo’n muur zit te balanceren en je aan de andere kant naar beneden moet. Maar goed, ik ken mijn eigen grenzen op hoogtegebied. Ik weet waar ik plezier uithaal als ik het gedaan heb en waar niet. Daar hoef ik zeker niet meer om wakker te liggen!

Volgend jaar geen spierpijn meer?

Wat ik in ieder geval fijn vind om te merken, is dat ik na de obstacle run nog best goed in mijn energie zit. Na de eerste twee edities viel ik in de auto op de terugweg als een kaartenhuis uit elkaar. De afgelopen twee keer was dit echter niet het geval met zaterdag als beste succesnummer. Toen zijn we na de run zelfs nog friet wezen eten bij vrienden op het dakterras. Pas tegen een uur of negen ging het licht definitief uit. De spierpijn is helaas wel nog steeds erg aanwezig. Wellicht dat ik volgend jaar kan zeggen dat ik het zonder al teveel spierpijn heb overleefd. Mooie vooruitgang en een goed vooruitzicht!