zevenheuvelenloop

Na de Zevenheuvelenloop van afgelopen zondag weet ik het zeker: ik maak mezelf soms iets wijs. Ik leef soms in een illusie, een denkbeeldige wereld waarin ik denk meer te kunnen dan ik daadwerkelijk kan. In deze denkbeeldige wereld dacht ik afgelopen zondag namelijk wel even die zeven heuvelen te bedwingen en ook nog een snellere tijd neer te zetten dan vorig jaar. Dat terwijl ik in oktober maar vier keer heb hardgelopen en ik in november slechts twee keer de hardloopschoenen had aangetrokken. Bovenop de slechte voorbereiding, kwam ook nog een verkoudheid die maar niet uit mijn hoofd wilde vertrekken. Niets hield mij echter tegen in mijn waanwereld, alsnog was ik ervan overtuigd dat ik die tijd van vorig jaar makkelijk zou kunnen verbeteren.. Boy was I wrong…

Wat een afgang

Vol goede moed stond ik naast Esther en mijn vriend aan de start. Mijn vriend ging er direct vandoor en ik zou samen met Esther hand-in-hand over de finish gaan. Dat was het plan, maar na kilometer vijf wist ik het zeker. Dit gaat niet meer. Een stekende pijn in mijn middenrif, ter hoogte van mijn maag, zorgde ervoor dat ik echt moest gaan wandelen. Niets leek te helpen en dat terwijl ik als een volleerd puf-club-lid de pijn probeerde weg te puffen. Rekken, strekken, armen omhoog, armen naar beneden en een beetje kneden. het mocht niet baten en dus zat er niks anders op dan wandelen. Wat een afgang…

Helemaal omdat er natuurlijk heel groot achterop mijn shirt 52Challenge staat en ik me gewoonweg schaamde voor het feit dat ik aan het wandelen was. Daarnaast waren er allemaal hele behulpzame mannen die in mijn oor schreeuwden dat ik moest blijven dribbelen. Grrr… Wandelen deed zelfs zeer, als het dribbelen kon, had ik het echt wel gedaan.

Uitstappen vs. de medaille

Anderhalve kilometer later was de pijn nog steeds niet weg en stond het huilen me nader dan het lachen. Ik heb zelfs serieus over uitstappen nagedacht, maar iets weerhield mij. Ik kon de gedachte dat mijn vriend een medaille boven het bed kon hangen die ik niet zou kunnen ophangen, niet hebben. Ik wandelde dan ook maar door 😉 Niet veel later was de pijn ineens als sneeuw voor de zon verdwenen, maar echt tempo maken lukte me niet. Om een lang verhaal kort te maken: ik ben na zondag weer een illusie armer en dat heeft lang op zich laten wachten.

Ik snap ook eigenlijk niet goed waarom ik op hardloopgebied niet realistisch kan nadenken. Waarom kan ik, wanneer ik niet getraind heb en een snothoofd heb, zo’n loop dan niet gewoon óf overslaan óf relaxt lopen zonder prestatiedrang en zonder teleurgesteld te raken in mezelf. Ik maak het voor mezelf alleen maar erger in mijn droomwereld en heb nu best een nare nasmaak aan zondag overgehouden. Die medaille hangt misschien wel boven mijn bed, maar trots ben ik er niet op. Terwijl ik dat wel had kunnen zijn als ik van te voren realistisch had nagedacht en een doel had gesteld dat daadwerkelijk in mijn kunnen lag.

Zevenheuvelenloop, je bent van mij!

Deze 52Challenge is dus aan de ene kant een een gemiste kans, want mijn uitdaging om sneller te lopen dan vorig jaar is niet gelukt. Het is echter aan de andere kant een nieuwe kans om voortaan los te komen van mijn denkbeeldige wereld waarin alles perfect gaat. Dus daarom heb ik mezelf naar aanleiding van deze challenge een nieuwe gesteld. Een doel dat ik zeker weten denk te kunnen halen: volgend jaar loop ik de Zevenheuvelenloop onder de 1:25. Dat moet, wanneer ik gewoon train en niet als een dolle mezelf weer blesseer, gewoon lukken in een jaar. Zevenheuvelenloop 2016, je bent van mij!