Je kunt maar een hobby hebben! En de mijne is hardlopen volgens mij. Al voel ik dat heus niet iedere dag zo sterk overigens… Maar na een dag als gisteren weet ik weer waarom ik deze sport zo leuk vind. Gisteren liep ik samen met mijn collega’s en Marijke de Kwart Marathon van Rotterdam. Met een heerlijk zonnetje, een nog beter temperatuurtje en een misschien nog wel beter sfeertje! Het was alweer de vierde race op rij van mijn 12 medailles. Wederom een medaille in the pocket.

wanneer wordt hardlopen nou eindelijk leuk?

Hoewel de wekker gisteren (op een freaking zondag) om 7.00 uur ging, stond ik echt vol goede moed op. Niet top fit, maar wel met top zin! Samen met mijn lieve collega’s heb ik namelijk afgelopen weken toegeleefd naar deze race. Want voor mij was het dan misschien wel de vierde medaille van dit jaar, voor hen was het hun eerste race ever. Zij zijn zelfs niet eens echte hardloopfanaten en na weken trainen kreeg ik afgelopen week dan ook de vraag: wanneer wordt hardlopen nou eindelijk leuk? Ik heb ze beloofd dat ze na zondag hardlopen echt wel leuk zouden vinden. Opgezweept door de sfeer van zo’n race, het publiek langs de kant en als kers op de taart natuurlijk die medaille aan het eind. Dat is toch wat dat harde trainen uiteindelijk allemaal de moeite waard maakt!

Voor dag en dauw zat ik dus in de trein, op weg naar Rotterdam voor een (zoals de Rotterdammers het noemen) Lekker pleuris eindje lopen. Heerlijk zonnetje en een trein vol mensen in opperbeste hardloopstemming. Ik heb dit jaar zelden zo veel zin gehad in een hardloopwedstrijd als deze. Om eerlijk te zijn was dit de eerste waar ik eigenlijk echt zin in had. En dat terwijl ik vorige week tijdens mijn training nog mega slecht liep en ik verder eigenlijk niet getraind had de afgelopen weken. Tja, mijn goede voornemens winnen het maar niet van mijn slechte geweten… Tijd om daar eens een challenge van te maken!

Eenzelfde tempo en eenzelfde conditie

Mijn voordeel dit keer was dat ik mijn lieve vriendinnetje Marijke aan mijn zijde had. Van haar weet ik namelijk dat we gewaagd zijn aan elkaar als het op lopen aankomt. Eenzelfde tempo en eenzelfde conditie. Dat rent dus best lekker! Op punten waar ik dreigde in te zakken kon Marijke mij pacen en op stukken waar Marijke niet meer kon, kon ik jaar pacen. Al was het soms wel echt heel moeilijk om dit vol te houden. Want die Rotterdamse kwart marathon was zo druk, dat we aan het begin niet voorbij de menigte kwamen en de rest van de loop flink hebben moeten slalommen en door de bermen hebben moeten baggeren om tot de eindstreep te komen. En dat vreet energie! Heel veel energie! Wat was ik dan ook blij toen we die finish zagen! Hand en hand er over heen!

Hoe zwaar het soms ook was, deze race was echt weer heel erg leuk. En vandaag weet ik het dus ook echt weer zeker: hardlopen is mijn hobby! En ik geloof inmiddels ook een beetje die van mijn collega’s, want wat hebben ze genoten! Wat een adrenaline komt er vrij tijdens zo’n run! Niet alleen bij hen, maar ook bij mij en dus heb ik mijn trainingsschema voor komende week al weer klaarliggen. Vol goede moed en hopelijk zijn mijn voornemens sterker dit keer. Wat hoe tof ik deze afstand ook blijf vinden, ik vind die marathon nog steeds iets mega interessants. Al die mensen die gisteren weer 42 kilometer liepen… petje af. Wie weet is dat na mijn Kili Challenge een mooi doel om voor te trainen… wie weet…