Wat ben ik blij dat ik aan het begin van het jaar een duidelijke afspraak met mezelf heb gemaakt. Een afspraak die ik voor het eerst ook eens daadwerkelijk naleef. Het is de afspraak waarin ik mezelf de tijd geef om te herstellen na een blessure waardoor ik mijn bovenbeen niet nog verder vernachel. Kortom: dit jaar staat in het teken van geduldig zijn. Geduld voor mezelf en voor de opbouw van mijn spieren in mijn benen. Nu loop ik alleen nog maar omdat ik het leuk vind! Toch?

Om mezelf in ieder geval aan deze afspraak te houden, heb ik natuurlijk vorige maand reeds al mijn hardloopdoelen uit mijn hoofd gezet en loop ik nu écht alleen nog omdat ik het leuk vind. Daarnaast heb ik een hele tijd gewacht met het trainen van mijn benen in de sportschool. Laat alleen afgelopen week net de week zijn waarin ik dacht weer klaar te zijn voor een training… Tijdens de training heb ik wel heel netjes volgens afspraak met maar een kleine belasting getraind en mezelf echt tegengehouden om meer gewicht te pakken. Ik kan je vertellen dat dat best gek voelt om ineens deadlifts te doen met de helft van het gewicht dat je normaal pakt. Tot de volgende dag….

Brandende hamstrings

Toen kon ik niet meer lopen! Mijn god, wat heb ik deze week een last gehad van mijn hamstrings en billen. Ze stonden letterlijk in de fik bij iedere stap die ik zette. Van mijn rechterbovenbeen had ik gelukkig geen last. Wat dat betreft heb ik dus precies de juiste belasting weten te pakken. Winstpuntje voor mij! Het enige probleem was alleen dat ik zondag de tien kilometer van de Utrecht Marathon op het programma had staan en dat ik mijn laatste tien kilometer in november van vorig jaar liep. Als voorbereiding op zondag had ik graag afgelopen week dus nog even een trainingsrondje gelopen van zo’n zeven kilometer. Ja… Die heb ik dus maar even overgeslagen!

Totaal onvoorbereid stond ik zondag weer eens aan de start te shinen. Tel daar ook nog eens een tweedehands kater bij op én een nachtelijke valpartij die mij twee blauwe knieën opleverde. Dolle pret hoor. “Ja, ik loop echt alleen nog maar omdat ik het leuk vind.” Uhuh… Knettergek…

Opgeven is geen optie

Maar goed, ik stond er dus wel, want opgeven is natuurlijk geen optie. Gelukkig had ik een net zo gemotiveerde vriend naast mij staan die de dag ervoor een negentien kilometer lange obstacle run had gedaan. De start ging op zich best goed en ik merkte dat mijn conditie ook prima op pijl was dankzij mijn tabata trainingen uit mijn Personal Body Plan. Ik hoorde de eerste mensen na een kilometer of vijf al beginnen te hijgen en hier had ik gelukkig zelf geen last van. Waar ik wel last van had, waren mijn benen. Volgens mij zat er serieus lood in mijn schoenen, want die laatste paar kilometers waren zwaaaaaar… We waren beide niet vooruit te branden en de wind uit het Noordwesten, waar we zo’n twee kilometer lang tegenin moesten rennen, hielp natuurlijk ook niet.

Er is echter maar één weg terug en dat is de run uitlopen. Met een tijd van 1:02:24 kwamen wij dan ein-de-lijk over de finish en konden we die welverdiende medaille om onze nek hangen. Die prijkt nu mooi boven ons bed naast de andere medailles en daar doen we het tenslotte allemaal voor! Echt leuk heb ik het dus zeer zeker niet gehad, maar dat was dan ook dik mijn eigen schuld. De volgende keer kan nu alleen maar meevallen en daar komen we 10 april achter tijdens de kwart marathon van de Rotterdam Marathon. 😉