Verzuurde Spieren 

Ik hoef de hardlopers onder jullie niet uit te leggen hoe belangrijk het is om een goede core stability te hebben als je lange afstanden loopt. Of het belang van sterke beenspieren… Met iedere pas die je zet krijgt je lichaam een extreme dreun te verduren, die je alleen kunt opvangen als je spieren sterk genoeg zijn. Kortom, spiertraining is een goede basis voor iedere hardloper. Ook ik doe netjes iedere week mijn setjes squats, lunges, sit ups en planking. Hoe vaker is het doe, hoe beter ik loop. Dat kan natuurlijk ook tussen mijn oren zitten, maar ik geloof er graag in! Maar dat van die spieren is dus wel echt waar. En die regel gaat altijd op, totdat je jouw spieren op wat voor manier dan ook teleurstelt. Zoals ik deed vorige week…

Helemaal op

Vorige week zondag liep ik mijn zevende medaille. De zevende keer 10 kilometer dit jaar. Je zou toch zeggen dat ik ‘er op zit’ inmiddels. Ik weet precies waar mijn zwaktepunt ligt in een run en ik weet precies wanneer ik weer vleugels krijg. Ik ben geen opgever. Ik loop NOOIT tijdens een race. Ik ben eerder van de instelling ‘nu even een uurtje knallen, straks kun je weer uitrusten’. Een goede instelling voor een hardloper volgens mij, maar soms kan het je ook de das om doen. Twee jaar geleden ben ik in die val gelopen en dit jaar gebeurde me bijna hetzelfde… Volgens mij loopt het nog net met een sisser af, maar prettig was anders afgelopen week.

Ik schreef vorige week al dat de Brooks 10K een zware run was. Het was vooral heel heet en voor het eerst dit jaar kon ik de 10 kilometer niet afmaken zonder te gaan wandelen tussendoor. Op 8 kilometer kreeg ik kippenvel over mijn hele lijf, een teken dat er iets niet helemaal goed ging. Zelfs op dit moment ging er door mijn hoofd dat ik nog maar 12 minuutjes hoefde ‘even doorzetten, dadelijk kun je uitrusten’. Maar anderzijds gingen mijn doelen voor de rest van het jaar door mijn hoofd: Dam tot Damloop, Havel Marathon van Amsterdam, Zeven Heuvelenloop, Bruggenloop en dan natuurlijk als finale in januari het beklimmen van de Kilimanjaro. En toen dacht ik in diezelfde mili-seconde aan mijn blessure van twee jaar geleden. Toen ik mezelf ook had gedwongen om in de hitte ‘even door te zetten’ en daardoor de Damloop, de Halve marathon én de Zevenheuvelenloop moest missen. En dat was het moment dat ik besloot te gaan wandelen. Het moment waarna ik geen energie meer kon vinden om vol moed de finish over te gaan. Er zat geen eindsprint meer in mijn lijf… ik was helemaal op.

Een ijzeren core stability

En dat heb ik afgelopen week gemerkt. Ondanks dat ik dus ben gestopt, was dit misschien net niet op tijd. Op maandag begon de spierpijn namelijk in mijn bovenbenen en tegen de tijd dat het dinsdag was waren mijn complete benen verzuurd. Van kuiten, tot hamstrings en bovenbenen. Nog niet te spreken over de pijn in mijn onderrug. Mijn complete core stability leek zo zwak te zijn als een kwal. Alsof ik nooit aan spiertraining doe. Ik had mijn spieren dus toch te ver uitgedroogd. Te weinig vocht in mijn lijf. Ik had niet op kunnen drinken tegen de hoeveelheid vocht dat mijn lichaam was verloren. Dat werd me helemaal pijnlijk duidelijk toen de spierpijn na vijf dagen nog steeds niet weg was! En heel even dacht ik dat ik het opnieuw verpest had voor mezelf!

Gelukkig lijkt het mee te vallen. Na een weekje rustig meedribbelen met de bootcamp les en verder niets anders doen dan stukjes fietsen en wandelen met de hond, is de spierpijn bijna helemaal weg. Gisteravond heb ik voor het eerst weer een klein stukje gerend en dat ging gelukkig goed! Komende week kan ik weer aan de slag met mijn trainingen voor de laatste vijf wedstrijden voor dit jaar dus. En met een wijze les: goed hydrateren en goed die core blijven trainen. En om mijn goede voornemens direct maar wat kracht bij te zetten ga ik komende week het boek van Ellen Hoog eens uit het stof trekken. Iedere dag een work-out voor een ijzeren core stability! BAM!