Iedereen is denk ik wel eens naar Zuid-Frankrijk gereden over de Route du Soleil. Een prima snelweg waar ik altijd direct een vakantiegevoel van krijg. Zeker wanneer er wat bergen in de route zitten. Van die mooie, hoge bergen waarvoor vrachtwagens een aparte ‘slow lane’ krijgen omdat ze als een slak naar boven klimmen. Met de auto sjees je daar zo voorbij en die vrachtwagens lijken dan bijna stil te staan. Nu denk je misschien, wat heeft dit nou met de Zevenheuvelenloop te maken. Marijke is toch afgelopen weekend niet op vakantie geweest, maar heeft de Zevenheuvelenloop gelopen? Nou dat zal ik je vertellen. Ik voelde mij namelijk afgelopen weekend zo’n vrachtwagen die met volle belading de bergen op probeert te komen, maar waarvan je bijna denkt dat ‘ie stilstaat. Nou waren die bergen slechts heuvels en liep de route over de Zevenheuvelenweg.

Wie mijn Instagram stories heeft gevolgd, weet het misschien al: afgelopen weekend had ik het taai tijdens het lopen van de Zevenheuvelennacht en Zevenheuvelenloop. Het hele weekend stond in het teken van hardlopen en heuvels. Twee dingen waar ik mij niet op had voorbereid. Ik vond het alleen zo zonde om het te laten schieten. Deze loop is een van mijn favoriete loopjes en ik kan gewoon echt niet een jaar overslaan! Ik wist dus dat het interessant zou worden.

De Zevenheuvelennacht

Het hardloopweekend begon met de Zevenheuvelennacht. Dit is een loop van zeven kilometer op de vooravond van de Zevenheuvelenloop. In eerste instantie liepen we op zaterdagavond achter twee dames aan die een lekkere pace te pakken hadden. Ze zakten echter op een gegeven moment heel erg in waardoor ik mijn hazen kwijt was. Ik liep al langzaam, maar zo langzaam lopen voelde ook niet lekker. We gingen voorbij en waren inmiddels al over de helft. De heuvels waren taai en dat voelde ik direct in mijn rechter achillespees. Die pees blijft een zwakke plek bij mij mede doordat mijn psoriasis effect heeft op mijn pezen. Het kwam mij daarom eigenlijk best goed uit dat mijn vriend last kreeg van misselijkheid. Een uur voor de start had hij nog even 200 gram pasta naar binnen zitten werken en dat zat ‘m toch niet helemaal lekker. Omdat het kosten hem nader stond dan het lachen, hebben we in de laatste kilometer verschillende keren gewandeld. Na de finish zakte zijn misselijkheid gelukkig weer!

De Zevenheuvelenloop

En toen was het ineens zondag en was het tijd voor de ‘echte’ race van het weekend. Ik was voor het eerst eens niet zenuwachtig voor de run. Veel ging het toch niet worden namelijk 😉 Wat ik alleen niet had verwacht is dat mijn benen na de eerste twee heuvels al helemaal leeg waren. Ik was een vrachtwagen geworden en het voelde alsof ik stil stond. Lopen voelde als een enorme opgave en ik had dan ook graag willen gaan wandelen. Of gaan liggen in foetushouding… Ik heb afgelopen zondag dan wellicht niet gevochten tegen de klok, maar zeker wel tegen mezelf. Tegen dat stemmetje in mijn hoofd die de hele tijd riep “Je mag ook wel stoppen hoor”. Heel vermoeiend.

Je kunt misschien wel begrijpen dat de run mij enorm tegen is gevallen. Maar zoals mijn nicht ook terecht zei: “Je moet niet teleurgesteld zijn in je prestatie, want dit was blijkbaar het beste wat je nu kon.” Meer zat er ook echt niet in en dat lag in de lijn der verwachtingen. Ik heb met mijn inspanningen in ieder geval wel weer twee mooie, praktisch identieke, medailles binnengesleept. Volgend jaar proberen we het gewoon weer opnieuw en dan wil ik ECHT eens getraind aan de start verschijnen. Die vijftien kilometer zou toch gewoon onder de anderhalf uur moeten lukken?